Steelrising heeft een geweldige, unieke setting en is zeer toegankelijk. Dit wordt gecompenseerd door technische zwakheden die de waardering
drukken.
Steelrising is een Soulslike van AA-ontwikkelaar Spiders en biedt zo”n beetje wat je in eerste instantie zou verwachten: Veel actie-intensieve gevechten, je munt verliezen als je sterft, levelen op rustpunten. Dit alles in de gebruikelijke kwaliteit van de kleine ontwikkelstudio achter Greedfall: vakkundig gemaakt, maar niet helemaal foutloos, met een paar eigenaardigheden en niet helemaal op het niveau van zijn AAA-rolmodellen, maar ook geen troep.
Als je in de stemming bent voor een Souls-achtig spel met een erg coole, maffe setting dat relatief makkelijk is en, als je dat wilt, een fluitje van een cent wordt dankzij de vrij configureerbare moeilijkheidsgraad, is het spel zeker de moeite waard om te bekijken. Tenminste als je kunt voldoen aan de zeer hoge hardware-eisen en toch kunt leven met framerates die soms ver onder de 60 frames per seconde liggen.
Ben je klaar voor Barock?
In Steelrising kruip je in de huid van de robotdame Aegis en vecht je in een aangepaste versie van de Franse Revolutie, waarin je moet afrekenen met de gestoorde robothordes van Lodewijk XVI. De stad staat in brand, bergen lijken stapelen zich op, en alleen jij kunt de gekke koning stoppen.
Naast een paar visuele aanpassingen kies je eerst je startersklasse, die van invloed is op je karaktereigenschappen en je uitrusting aan het begin van het spel en dus je eerste speeluren. Naast het exotische scenario is de optie van veel schakelbare helpers ongebruikelijk voor het genre.
Zo kun je de schade van je vijanden meteen aan het begin van het spel verminderen, het verlies van je “ervaring” (Anima) uitschakelen als je sterft en sneller energie terugwinnen voor ontwijkende manoeuvres en speciale aanvallen. Dit maakt het spel ideaal voor iedereen die dit soort spellen in principe interessant vindt, maar de voor het genre typische harde moeilijkheidsgraad te frustrerend vindt.
Indien nodig kun je deze opties in het spel ook altijd aanpassen. Ondertussen moeten veteranen van Souls gewaarschuwd worden: hoewel je alle hulp kunt uitschakelen, zal Steelrising voor ervaren spelers na de eerste uren nog steeds kinderspel zijn en nauwelijks een uitdaging vormen.
(Te) Dodelijk Arsenaal
Je slacht en schiet je een weg door de mechanische massa”s vijanden met klauwen, waaiers, messen en musketten. De gameplay is aangenaam luchtig, vooral met de gamepad. Je gereedschap is leuk en interessant en biedt altijd speciale vaardigheden zoals een activeerbaar schild, een bijzonder verwoestende speciale aanval of effecten zoals vuur, ijs en elektriciteit.
Sommige daarvan zijn zo overweldigend dat ze het spel bagatelliseren: Een baas die je van een veilige afstand kunt bevriezen met een ijzige donderbus vormt gewoon geen grote bedreiging. Je vindt de nodige munitie royaal verspreid in de spelwereld. Je kunt het ook kopen voor anima bij speciale rustpunten, waar je ook je attributen kunt levelen en je wapens en healing gear kunt upgraden.
Bovendien kun je op deze punten eindeloos veel extra healing potions en granaten in alle elementaire smaken kopen, waarmee je zelfs de dikste eindbazen in het spel gemakkelijk weg kunt bombarderen. Ze zijn meestal bestand tegen bepaalde effecten, maar ze zijn ook altijd bijzonder gevoelig voor minstens één effect, dat je proefondervindelijk moet vaststellen.
Hoewel de eindbaasrobots mooi in scène zijn gezet, zal geen van hen worden herinnerd qua spelmechanisme. Afgezien van zwakke punten in de balans, mist het gevechtssysteem gewoon impact. Je vindt hier niet de brute wapeninslagen en verbluffend geanimeerde finishers van een Elden Ring. Zelfs Aegis zelf reageert later in het spel en met betere uitrusting steeds minder op vijandelijke treffers. Daarom zijn de gevechten zeker niet slecht, maar ze brengen ons nooit echt in vervoering.
Vlakke ontwikkeling
Afhankelijk van welke karakterstats je verhoogt, krijg je extra pantser-, uithoudings- en gezondheidspunten, meer weerstanden of verbeterde schade-effecten met verschillende wapens. Omdat dit een relatief kort avontuur is (je bent er na ongeveer twaalf uur doorheen), zijn de verhogingen binnen beheersbare grenzen gehouden. Je kunt elk attribuut maar tot maximaal 20 punten verhogen, en deze verhogingen hebben steeds minder effect bij elke upgrade. Je hoeft je dus niet druk te maken over honderden statuspunten, het wordt nooit echt ingewikkeld.
Je kunt je wapens ook tot vijf keer upgraden als je de nodige grondstoffen hebt. Je kunt ze meestal krijgen van gedode vijanden in de spelwereld, maar later kun je ze ook gewoon kopen op rustpunten als je de nodige anima hebt. Onderweg vind je ook nieuwe harnassen, die in de meeste gevallen directe upgrades zijn van de harnassen die je nu draagt. Je hoeft nooit te balanceren tussen behendigheid en een dikker harnas zoals in Dark Souls. Dit alles is geweldig voor spelers die niet te veel willen nadenken over karakterontwikkeling en geen doodlopende wegen willen bewandelen. Ondertussen zullen degenen die liever 250 en meer levels in hun personage pompen niet blij zijn met Steelrising.
Onbegrijpelijk verhaal
Ook nogal ongebruikelijk voor het genre, maar zeer welkom, is de verhaallijn die verteld wordt in vele cutscenes en (uitsluitend Engelse) dialogen op muziek met meestal goede stemacteurs. Het is niet cryptisch en verwarrend zoals bij From Software, soms neem je zelfs beslissingen in zijmissies, die soms zelfs een beetje effect hebben op het einde van het spel.
Maar de veranderingen zijn niet zo dramatisch en de plot niet zo aangrijpend dat je Steelrising per se meerdere keren wilt spelen. Als onderdeel van het verhaal vecht je je een weg door visueel zeer gevarieerde en soms indrukwekkend mooie stadswijken, die je allemaal meerdere keren bezoekt. In de loop van het spel ontgrendel je een klimhaak en een dash-manoeuvre waarmee je voorheen onbereikbare plaatsen kunt bereiken, vergelijkbaar met een Metroidvania.
Af en toe word je tijdens sprongpassages door de camera getrolld, maar gelukkig trekt Aegis zich automatisch op aan platformranden als je net sprongen mist. Dit maakt het verkennen van de zeer open gebieden leuk, zelfs als je er meerdere keren doorheen gaat, en het biedt altijd nieuwe ontdekkingen. Helaas is dit deel van het spel niet zonder een paar zwakke punten.
Dankzij sterke hardware en twee testsystemen met RTX 3080 schommelden de framerates heen en weer tussen 40 en 80 frames per seconde en zakten daar af en toe flink onder in bepaalde gebieden. Veranderingen in de grafische instellingen konden de situatie niet eens verlichten. Spiders specificeert een RTX 2060 als minimumvereiste. Met de grafische opties voluit gedraaid vereist het spel een goede 13 gigabyte VRAM en crasht het ook als je niet aan deze vereiste voldoet en de instellingen niet verlaagt.
Met zulke hoge eisen verwacht men eigenlijk een behoorlijke grafische bom. En Steelrising is zeker niet lelijk, sommige panorama”s zijn zelfs echt indrukwekkend en de moeite waard. Als je ray-tracing hardware hebt, kun je zelfs een real-time reflectie van Aegis zien in sommige ramen, als je zoiets opmerkt en oplet.
Maar niets van dit alles rechtvaardigt de soms enorme prestatiedalingen. En hoewel de wat stijve animaties zeker goed passen bij de mechanische hoofdpersoon en haar robot tegenstanders, komen de menselijke personages en vooral hun onnatuurlijke gelaatstrekken in de cutscenes erg afgezaagd en niet overtuigend over.
Het geluid is begaanbaar, het musket bijvoorbeeld knalt op een absoluut geweldige manier en laat de speelzaal schudden, sommige melee wapens daarentegen lijken erg zwak en hebben gewoonweg niet genoeg kracht. De grote baasgevechten worden begeleid door de voor het genre zo belangrijke dramatische muziek, ook al geeft die soms volledig de geest zodra je sterft.
Dit zou allemaal veel makkelijker te verwerken zijn als het gevechtssysteem overtuigender was, de technologie stabieler, de balancering beter en de speelduur langer. Als je echt van de setting houdt of een relatief eenvoudige Souls-achtige game wilt spelen, kun je je er nog steeds aan wagen, maar dan raden we je aan Steelrising in de volgende uitverkoop op te pikken.
Editor”s Verdict
Ik hou van spinnen. Spellen van deze studio zijn altijd oké, nooit echt uitstekend, maar daar kosten ze de aarde niet voor. Ik weet dat ik goed vermaakt zal worden voor mijn geld. Dat gevoel heb ik niet bij Steelrising. Ja, Franse revolutie met robots is geweldig, de wapens zijn inventief, de omgevingen zijn de moeite waard en de eindbazen zijn geweldig. Maar het spel is hier en daar nog steeds belabberd geoptimaliseerd, zelfs als je de overdreven hoge hardware-eisen overschrijdt. De gevechten hebben dat AA-gevoel dat de afwerking van een echt goed systeem mist, ze missen de impact, dat heerlijk bevredigende gevoel van het volledig verpletteren van een tegenstander. De presentatie van de personages in de cutscenes voelt verouderd aan.
Ik hou trouwens van de optionele hulp en vereenvoudigingen. Ik ben geen Souls-purist, dus ik vind het niet erg dat spellen opties hebben waardoor minder ervaren gamers aan hun trekken komen. Maar dat is geen excuus voor de zwakke balans in dit spel. De eerste één of twee gebieden zijn redelijk uitdagend, daarna wordt Steelrising een self-runner zonder noemenswaardige uitdaging. Je hoeft je hier helemaal niet aan te storen als je van relatief makkelijke spellen houdt, maar Steelrising kost in zijn huidige staat gewoon 20 euro te veel voor wat er in zit.
