Het cyberpunk avontuur Stray is de nummer één meest verwachte game op Steam. Wij vertellen u in onze recensie waarom de anticipatie absoluut gerechtvaardigd was.
Ik wil niet beweren dat mijn hart niet opzwelt als een hele leuke kat met zijn ruwe tong over mijn knie likt. Dan ben ik altijd blij om mijn jeukende ogen en geleidelijk sluitende luchtwegen te negeren. Maar katten alleen zijn niet echt een verkoopargument voor mij. Toch kon ik niet wachten op de release van Stray…
En ik denk dat ik niet de enige was: Stray stond voor de release wereldwijd op nummer 1 van de verlanglijstjes op Steam. Nog voor survival hopefulThe Day Before, Bethesda”s nieuwe role-playing gameStarfieldof het langverwachteStalker 2. Laat dat maar smelten in je ruwe kattentong
En nu het goede nieuws:De anticipatie was gerechtvaardigd!Stray is (of je katten nu becommentarieert met een vrolijk gilletje of verveeld je schouders ophaalt) een fantastisch avonturenspel, druipend van sfeer – als je een paar kleine probleempjes door de vingers kunt zien. Omdat Stray een cyberpunk wereld creëert die ik nog niet eerder heb meegemaakt.
Inhoudsopgave
Wat is Stray over?
Als al mijn kattenpraat het nog niet duidelijk heeft gemaakt: In Stray speel ik geen stoere wereldredder of onstuimige schurk – ik speel, heel eenvoudig, een kat. Een pluizige roodharige kat die aan het begin van het verhaal van zijn dierenfamilie wordt gescheiden en in een duistere wereld terechtkomt.
En zonder woorden (ik ben tenslotte een kat) ontstaat al snel een besef: er moet iets vreselijks met de mensheid gebeurd zijn. In de “onderwereld” waar ik land na een dramatische val, zijn er geen andere levende wezens dan ik. De wereld wordt bevolkt door robots, die mij in het begin zelfs met doodsangst tegemoet treden, omdat ze nog nooit zoiets als ik hebben gezien.
Er doen geruchten de ronde over de “bovenwereld” waar wij vandaan komen, maar de meesten doen het af als een stadslegende. Slechts een paar robots dromen van een beter leven en behangen hun flats met foto”s van blauwe stranden. Mijn doel: mijn weg terug naar de oppervlakte vinden. Heel simpel eigenlijk, als ik niet meer en meer het gevoel kreeg dat hier iets heel erg mis is … Zonder nu al te veel te verklappen, maar Stray neemt op een bepaald moment een wending die ik helemaal niet verwacht had.
Hoe speelt Stray?
Ik weet niet of je het wist, maar katten hebben over het algemeen zeer beperkte computervaardigheden. Ze kunnen ook maar beperkt communiceren (als je de speciale en absoluut geweldige miauwknop in Stray negeert).
Gelukkig is er iemand die dit tekort voor mij kan goedmaken: De drone B-12, die ik aan het begin van mijn reis ontmoet en die wanhopig probeert zich haar missie te herinneren. In de toekomst neemt B-12 de rol van tolk op zich en vertelt mij wat robots mij willen vertellen of vertaalt tekens en teksten voor mij – die, als sfeervol detail, in cryptische letters zijn geschreven zodat ik ze waarneem als door de ogen van een kat die geen idee heeft hoe hij moet lezen. Ook het ontbreken van voice-over lijkt hier bijna opzettelijk – we horen alleen robots comfortabel zoemen, piepen en brabbelen. Trouwens, B-12 kan deuren openbreken en voorwerpen voor me vervoeren.
Mijn grootste kracht daarentegen is het klimmen en springen door steden zo lenig als een kat … nou ja, eh, zo lenig als ikzelf. Je hoeft echter niet bang te zijn voor lastige jump & run passages. Omdat elke sprong hier spot on is. Zodra ik naar een niveau boven, onder of naast mij kan springen, wordt dit gevisualiseerd met een discrete knopweergave (die ik desgewenst kan uitschakelen). Ik kan niet naar beneden vallen – dit creëert een prachtige stroom van spel als ik soepel afdaal tussen ravijnen van huizen, in ramen klim of de skyline beklim.
Er zijn altijd meerdere wegen naar mijn bestemming. Het uitzoeken hiervan is een groot deel van het plezier van het spel. Tegelijkertijd heeft Stray zo”n slim levelontwerp dat ik nooit echt verdwaal of het slachtoffer word van vervelende backtracking, ondanks het ontbreken van een kaart. In plaats daarvan word ik subtiel door het verhaal geleid en kom ik op de een of andere manier altijd precies uit waar ik moet zijn – zonder dat de levels lineair zijn.
Een wereld van activiteit
Stray heeft geen open wereld in de klassieke zin – maar in de loop van het verhaal kom ik in twee grotere steden terecht die ik vrij kan verkennen en die doorspekt zijn met neventaken. Bijvoorbeeld een robot die ergens in de fabriek zijn huissleutels is kwijtgeraakt of een musicus voor wie ik bladmuziek kan krijgen. Bij een ruilhandelaar kun je ook gevonden voorwerpen ruilen voor quest items of voorwerpen voor side quests.
Deze quests passen organisch in de wereld. De muzikant in kwestie bijvoorbeeld heeft zijn verzoek om bladmuziek als graffiti op de muur van een huis gekrabbeld, met als enige uitleg dat hij “in de buurt van de grote lift woont”. Een leuke afwisseling van quest markers en minimaps. Er zijn ook vrij te spelen “herinneringen” die fungeren als optionele verzamelobjecten en meer onthullen over het lot van de mensen en de wereld van de robots.
Naast het verkennen van de stad, flats, bars, clubs en winkels, ligt er ook een puzzel of twee op me te wachten, die zich alleen door de omgeving verstaanbaar weet te maken en toch af en toe aangenaam uitdagend is (hé, ik kan het weten, als speltester kun je niet alleen naar een walkthrough kijken).
Het speciale ding: Ik kan met de wereld omgaan als een doorsnee kat en bijvoorbeeld dingen van tafels gooien, zorgvuldig opgestapelde stapels boeken omstoten, over toetsenborden rennen, aan deuren krabben of in dozen gaan zitten. Meestal doe ik dit voor de lol en om een beetje te roleplayen in de wereld, maar elk van deze mechanieken wordt vroeg of laat onderdeel van een puzzel en voelt dus volkomen natuurlijk en realistisch – omdat ik het toch al de hele tijd doe, niet alleen als onderdeel van een enkel mechaniek. Hier is een lijst van katachtige activiteiten die de wereld van Stray me toestaat te doen:
De Zurks zijn behendige en dodelijke vijanden. Zodra we hun piep horen, moeten we onze vier benen in onze handen nemen.”) src=”https://www.global-esports.news/wp-content/uploads/2022/07/The-Zurks-are-nimble-and-deadly-enemies-scaled.jpg” width=”2048″ height=”1152″ /☻
Hoe zit het met technologie en controle?
Stray beveelt controller controle aan en ik ben het eens met de aanbeveling. Stray is ook speelbaar met muis en toetsenbord, maar vooral als het gaat om klimmen, actie en sluipen, is een controller gewoon prettiger. Ook al is de opdracht ook hier niet perfect. De toets om door dialogen te schakelen, bijvoorbeeld, is anders dan mijn gebruikelijke actietoets, en om de dialoog te beëindigen is nog een toetsaanslag nodig – ook al kan ik tijdens dialogen geen andere acties uitvoeren en zou een gesprek sowieso eindigen nadat alle dialoogregels zijn afgelopen. Een klein ding, maar een die de anders mooie stroom van het spel kan verstoren.
Op de PS5 profiteer je trouwens van de DualSense-functies tijdens het spelen. Dan is er bijvoorbeeld haptische feedback bij het krabben of een purr van de controller. Op de PC moet je het natuurlijk zonder dit doen, maar er is tenminste vibratie-feedback.
Qua techniek doet de PC niet onder voor de PS5 – zelfs op de hoogste grafische instellingen loopt alles vloeiend in 60 frames per seconde en de belichting, modellen en animaties zijn ronduit indrukwekkend voor het debuutwerk van een kleine studio als BlueTwelve. Er zijn af en toe wat kleine knipselfoutjes, maar die kunnen worden getolereerd.
Cyberpunk sfeer om verliefd op te worden
Maar laten we beginnen met de veruit grootste kracht van Stray: de fantastische sfeer. Hemel, ik heb zelden zo”n vuile, maar warme en uitnodigende cyberpunkwereld gezien. Kijk maar eens naar alle screenshots die ik dringend moest nemen, want elke scène in Stray zou een wallpaper kunnen zijn:
Rollen omgedraaid
Ik realiseer me ook steeds dat deze robots mensen proberen na te bootsen – ze hebben zich aangepast om voedsel te kunnen eten, ze beweren dat ze bevriezen als het koud is en ze houden ervan mijn katachtige held te aaien. Dit alles geeft me een hartverwarmend, maar tegelijkertijd griezelig gevoel.
Ik, als mens, begin uiteindelijk volledig op te gaan in mijn rol als kat. Ik zie de wereld om me heen met heel andere ogen. Deuren zijn nutteloos als niemand ze voor mij opent, ladders beginnen hun betekenis te verliezen en zijn weinig meer dan versiering. In plaats daarvan zijn vensterbanken, buizen en luifels mijn nieuwe beste vrienden. Ik hou ervan om dingen naar beneden te duwen, gewoon voor de lol. Ik miauw vrolijk tegen mezelf. Ik drink uit plassen.
Maar de kat wiens rol ik speel voelt ook gewoon te levendig. Ze is vlot geanimeerd en als ik haar een tijdje niet onder controle heb, begint ze dingen in de lucht te grijpen of zich op een andere manier bezig te houden. En hoewel ze zelf geen enkele regel spreekt, geven haar aanwezigheid en acties haar meer persoonlijkheid dan menig welbespraakte videogameheld.
Het verhaal wordt in precies het juiste tempo verteld – het gaat niet onnodig snel door de hoofdstukken heen, maar er zijn ook geen kunstmatige lengtes. Na 6 uur heb je het hoofdverhaal misschien al uitgespeeld, maar het is ook de moeite waard om zo”n 10 uur uit te trekken voor verkenningstochten en zijmissies. En op het einde, heb ik het gevoel dat elke minuut het waard was.
Stray is een goed afgeronde spelervaring met een aangrijpend verhaal, geweldige graphics en ongeëvenaarde cyberpunk sfeer waar ik een fantastische tijd mee heb gehad. Zelfs zonder allergie medicatie. En soms is zo”n mooi gebonden, compact totaalpakket precies wat ik nodig heb tussen enorme AAA open werelden met 100 uur gameplay.
Redacteur”s Verdict
Oh man. Ik zeg het zoals het is. Aan de ene kant is het heel goed om de eindsequentie van een spel weer te zien. Het is zeldzaam geworden in de tijd van gigantische open werelden. Aan de andere kant doet het in Stray bijna pijn om de wereld weer te verlaten. Begrijp me niet verkeerd: het verhaal heeft precies de juiste lengte. Maar ik wou dat ik wat langer als een kat kon leven.
Stray is erin geslaagd om mij spelwerelden met geheel nieuwe ogen te laten bekijken. Om spelmechanismen niet als spelmechanismen te zien, maar gewoon als dingen die ik doe als een kat. En hoewel Stray strikt genomen geen herspeelwaarde heeft, denk ik er momenteel over om gewoon helemaal opnieuw te beginnen. Zodat ik nog een paar uur kan doorbrengen met het klimmen door deze unieke cyberpunk stad, verlicht door de neonlichten en flikkerende schermen van de robots die mijn vrienden worden.
Ik voel me zo leeg na het beëindigen van Stray, alsof ik net een meerjarige rollenspelreeks heb afgerond en nu niet weet waar ik mezelf moet plaatsen. En ja, dat is een goede zaak.
