Street Fighter 6 is de eerste in de serie die een open wereld krijgt met de World Tour Mode. Maar is dit meer dan een gimmick? Ja.
Toen Street Fighter 6”s Open Wereld werd aangekondigd, rolde ik met mijn ogen. Het zoveelste vechtspel met een gimmick om mensen wijs te maken dat vechtspellen meestal weinig te bieden hebben buiten de hardcore competitieve online scène. En dan Street Fighter?
Wat geef ik om een NBA 2K-achtige run als een nobody door de hood en verdien respect mode in Street Fighter 6 of all things? Ik geef niet om UFC 4 of een boksspel dat echt over simulaties en vechtsportcarrières gaat, maar niet om een of andere maffe anime brawler waarin mensen vuurballen schieten of – nog onrealistischer – genieten van zo”n stabiel kapsel als Guile.
De berekening van Capcom is echter niet zo onverstandig. Terwijl ik als fighting game fan vooral kijk naar de karakterselectie, de nieuwe manoeuvres en detailverbeteringen van Street Fighter 6, hoor ik vooral van mijn teamgenoten die wat onbekender zijn met de game: “Oh, dat is gaaf met die open wereld.
En ik neem dat serieus omdat a) ik geen elitaire fighting game snob wil zijn (daar ben ik veel te slecht voor) en b) ik echt wil dat meer mensen geïnteresseerd raken in dit fantastische genre. Daarnaast, c) ben ik natuurlijk benieuwd of er meer in deze open-wereld modus zit dan alleen een gimmick.
En nu Capcom me een speelbare versie heeft gegeven, kan ik zeggen: Yep, deze modus is zo geweldig dat ik er veel gretiger naar uitkijk dan ik voor mogelijk had gehouden.
Moment, deze modus vertelt een verhaal?
De open wereld van Street Fighter 6 is eigenlijk snel uitgelegd. Je maakt je eigen vechter (m/v/d) in een uitgebreide editor en belandt in Metro City (steek je hand op als je het nog kent uit Final Fight), een fantasieversie van New York City. Allerlei bendes halen er kattenkwaad uit, maar gelukkig zijn er aanstormende vechtsporttalenten zoals jij die echt de kaken van mensen willen masseren.
Street Fighter 6 vertelt een verhaal dat zichzelf soms een beetje serieus neemt en soms helemaal niet. Mijn vechter, bijvoorbeeld, begint aan het begin met Street Fighter-personage Luke en moet samen met zijn rivaal een karakterontwikkeling doormaken … alleen heet deze rivaal, van alle dingen, Luke. alleen deze rivaal heet uitgerekend Bosch, hoewel hij niet op Titus Welliver lijkt en er ook niet uitziet als een boormachine.
En mijn training vindt buiten op straat plaats, waar ik bijna elke voorbijganger die langsloopt kan slaan. Omdat er in de jaren 80 zoveel bendecriminaliteit was in Metro City, zijn alle inwoners vechtsporters – van straatartiesten tot oude omaatjes. Yep.
Maar zoals ik al zei, de open-wereld modus vertelt eigenlijk een verhaal met cutscenes, personages enzovoort. Je werkt je een weg van het ene iconische Street Fighter-personage naar het volgende, waarbij je bijvoorbeeld quests doet voor Chun-Li om haar vechtvaardigheden te leren. Maar dan komen we bij de gameplay.
Wat doe ik in de open wereld?
In de Open Wereld beweeg je vrij met je personage door de straten van Metro City en speel je geleidelijk nieuwe wijken vrij, zoals Chinatown, en ga je op zoek naar gevechten. Zodra je een voorbijganger er een geeft, begint een klassiek Street Fighter-gevecht. Alle NPC”s zijn bedreven in een mix van manoeuvres van de originele vechters, dus Ken, Ryu, Guile enzovoort.
Win het gevecht en je verdient ervaringspunten, krijgt een level omhoog en speelt nieuwe buffs, kleding en manoeuvres vrij. Klassieke upgradespiralen zoals in een actie-rollenspel. Overigens kun je je manoeuvres ook gebruiken om geheimen te zoeken in de open wereld: net als in het echte leven kun je bijvoorbeeld stedelijke ravijnen overwinnen met een pittige draaikick.
Op een dak kwam ik een superheld tegen die 20 niveaus boven me stond. Als ik zo”n gevecht aankan, krijg ik nog meer ervaringspunten. En natuurlijk won ik. Nee, echt. Ik zweer het. Nee, dat zijn gekruiste vingers.
Nu mag je terecht vragen:
De World Tour Mode van Street Fighter 6 heeft een zeer, zeer boeiende flow. Je glijdt van het ene gevecht in het andere, leert nieuwe manoeuvres en leert zo ook de gereedschapskisten van de bekende Street Fighter-personages op een andere manier kennen dan via droge competitieve sleur in de multiplayer.
Na drie uur spelen wilde ik niet stoppen met mijn weg naar Ken, Guile en Co. te vechten om hun vaardigheden te leren, te levelen enzovoort.
Nadat Street Fighter 5 jaren geleden uitkwam in een absoluut skeletachtige minimale staat, ben ik erg blij dat de opvolger naar alle waarschijnlijkheid leert van de fouten: ik krijg een fatsoenlijke arcade modus, multiplayer, trainingsopties en een echte open-wereld modus die aanvoelt als meer dan pure bezigheidstherapie om open wereld op de verpakking te kunnen schrijven.
De Street Fighter 6-demo is nu ook beschikbaar op Steam, dus geef het een kans en post in de comments wat je ervan vindt.
