Middeleeuwse tijden? Bloeiende steden inclusief kasteelbouw? Genadeloze vijanden die massaal op onze muren botsen? “Gegroet, Sire?”
Als je terugdenkt aan de glorieuze dagen van Stronghold als je deze woorden hoort, zal Diplomatie is geen optie je hart snel doen opzwellen. Zelfs het menu laat de wildste strategiedromen uitkomen. Er is een veelbelovende campagne, tijdrovende eindeloze spelscenario’s, de verplichte tutorial. Zelfs de spelopties doen me gelukkig glimlachen.
Onder het tabblad “Diplomatie” krijg ik de keuze tussen: “Nee”, “Uit” en “Is geen optie”. Hah! Leuke grap, beste ontwikkelaars, als echte strategiedeskundige wil ik toch vol energie de strijd aangaan!
Verscheidene wanhopige uren, inclusief vele mislukte herstarts later, zou ik misschien, heel misschien, iets als een diplomatieke functie wensen.
Omdat diplomatie geen optie is, is het zo moeilijk als de pest.
Inhoudsopgave
Deceptive Idyll
Op hetzelfde moment begint elk spel zo rustig en onschuldig. In een schattig veelhoekig uiterlijk lopen burgers druk heen en weer tussen de gebouwen, jagen kippen rond bij de graanschuur en aan de rand van het bos verdwijnen herten en reeën in het heldere groen.
Het hofleven bloeit en bloeit in de pracht en rijkdom van de kroon. Tenminste tot voor kort. Er is momenteel een tekort aan goud, omdat het gepeupel de laatste tijd belastingvrij wil leven en weigert de adellijke zuippartij of het nieuwste modieuze tapijt van de adel te financieren. Brazen!
De opstand van de onderdanen is ook het beginpunt van de campagne. Dit is momenteel allesbehalve groot, maar omvat slechts twee missies tijdens de Early Access-fase van het spel.
De Russische ontwikkelaar Door 407 belooft echter nog veel meer voor de volledige release. Op de missiekaart waarop wij onze volgende stappen plannen, zijn reeds vele regio’s en zelfs continenten aangegeven die momenteel ontoegankelijk zijn.
Het huidige gebrek aan inhoud is toch niet zo erg, want de tweede missie heeft me al evenveel tijd en zenuwen gekost als menig complete strategiecampagne (tot wel 20 uur).
Ons kasteel tegen de wereld
Na bitter humoristische tussenfilmpjes is er voor elke missie keuze uit drie moeilijkheidsgraden. Als veteraan van het genre collega They Are Billions, spreekt de middelste mij aan: “Uitdaging aanvaard”. Het doel is om je eigen fort te verdedigen tegen de steeds groter wordende golven van rebellenaanvallen.
In de juiste torenverdedigingsstijl, verhogen wij verscheidene torens en muren, die wij uitrusten met talrijke soldaten en katapulten. Fantastische elementen vinden ook hun weg in het spel en we kunnen bliksemschichten en meteoren naar massa’s vijanden slingeren. Een feest!
Tegelijkertijd hebben we een functionerende en groeiende infrastructuur nodig om ons leger te vergroten. Daartoe moeten we expansief te werk gaan en ons verspreiden, want hulpbronnen zoals hout en steen zijn eindig.
Een groeiend rijk betekent ook bredere fronten. Een zwakte waar onze tegenstander genadeloos gebruik van maakt. Vanaf een bepaald punt sturen de rebellen zonder onderbreking troepen uit alle richtingen.
Als je niet op tijd met de rebellen afrekent, heb je geen adempauze tot de volgende, soms gigantische, golf vijanden. Snel handelen en veel multitasking zijn dus vereist om de situatie te allen tijde meester te blijven. De zwakke, soms suïcidale wegwijsheid van de eigen troepen gooit vaak roet in het eten, wat tot enkele momenten van frustratie leidt.
Alleen door het spel verschillende keren opnieuw op te starten, mijn troepeninzet aan te passen en mijn bouwvolgorde te optimaliseren, kon ik eindelijk met plezier belasting innen van mijn gezuiverde bevolking.
Hardcore strategen zullen zich prima vermaken met Diplomacy is Not an Option. Tussen haakjes: de gemakkelijkste moeilijkheidsgraad “A walk through the park” is zeker geen ontspannen time-out, maar biedt al uitdagende belegeringen en lijkt dus meer op “normaal” dan op “gemakkelijk”.
Vechten om te overleven
De kern en het pronkstuk van Diplomacy is Not an Option zijn de ongelooflijk grote, prachtig geënsceneerde veldslagen. De enorme hoeveelheid vijanden die je over je heen krijgt, doet je regelmatig versteld staan en doet je snel vergeten dat je eigen fort in puin ligt en de stapels lijken zich opstapelen.
Beide, maar vooral het laatste, moeten ten koste van alles worden vermeden, want de gesneuvelden moeten op een begraafplaats worden begraven. Zij die dit uitstellen riskeren een plaag en bezegelen zo de langzame, pijnlijke ondergang van de bevolking.
Ook moeten we er als voorbeeldige heer voor zorgen dat onze misleide, trouwe onderdanen altijd genoeg eten op hun bord krijgen. Typische survival-elementen die het spel nog knapper maken. Talrijke handige micromanagementfuncties helpen ons immers onze afrekening bij te houden. Zo kunnen we altijd precies zien welke steengroeve is opgedroogd, waar weer een lijk op straat ligt te loeren en waar de pest rondwaart.
Over voedselvoorziening gesproken: Wie hoopt op de diepgang van een stedenbouwkundige of economische simulator van het spel, zal teleurgesteld zijn. In plaats van een productieketen produceren onze landbouwbedrijven bijvoorbeeld tarwe, meel en het uiteindelijke brood gewoon als een soort allesomvattend gebouw.
Het verwerven van grondstoffen gebeurt altijd rechtstreeks zonder omwegen, in de stijl van een real-time strategiespel waarin de strijd centraal staat. Er zijn technologieniveaus voor krachtigere gebouwen en wapens en ook een onderzoeksboom. Maar bijna de helft van de 32 onderzoeken zijn zo goed als nutteloos. Over het geheel genomen lijken de constructie, de economie en het onderzoek te simpel en te halfbakken.
More. Meer en meer!
Meer verschillende eenheden, nog grotere kastelen, nog grotere spektakels. Dit zijn precies de punten waarop Door 407 zich zal blijven concentreren bij de ontwikkeling tot aan de uiteindelijke release. Het is nog niet mogelijk te beoordelen of de campagne op lange termijn zal kunnen motiveren. Zal het onderhoudende verhaal meer diepgang krijgen? Kan het spelprincipe, dat op zichzelf al geweldig is, steeds weer motiveren? Ze zijn miljarden mislukt precies op deze punten.
Een spannende aanpak die al bestaat is de mogelijkheid om vanaf de tweede missie van kant te wisselen en je aan te sluiten bij de rebellen in plaats van bij de koning. Voor de horde! Vanaf dat moment vechten we voor de rechtvaardige zaak van de menigte op de missiekaart. Afgezien van het verhoogde uitdagingsniveau is er verder niets veranderd aan het constructie- en verdedigingsprincipe. Er is ook niets veranderd in de manier waarop we onze weg vinden.
De kleurrijke polygoon-graphics zijn leuk om naar te kijken, maar op den duur missen ze afwisseling. U kunt dezelfde weelderige groene landschappen verwachten, dezelfde eenheid en gebouwmodellen. Ook hier willen de ontwikkelaars verbeteren.
Ongetwijfeld biedt Diplomacy is Not an Option nu al een intensieve, uitdagende spelervaring die vooral voor ervaren strategen bijzonder plezierig zal zijn. Warmste aanbeveling aan het eind: De “verplichte handleiding” is hier de moeite waard.
Diplomacy is Not an Option kost momenteel zo’n 20 euro en is verkrijgbaar op Steam, op GOG.com en in de Epic Games Store.
Redacteur’s Verdict
Of het nu in Starcraft, Warcraft of Age of Empires is: ik hou van verdedigingsmissies! Het ombouwen van de aanvankelijk piepkleine basis tot een statige vesting om het op te nemen tegen talloze hordes vijanden zijn voor mij de hoogtepunten van elke campagne. En als een spel als Diplomacy is Not an Option geïnspireerd is op klassiekers als Stronghold, dan staat niets een verkoopsucces in de weg.
In feite stonden veel dingen in de weg van mijn persoonlijke overwinning in de tweede missie. Diplomacy is Not an Option blijkt een leuk maar uiterst lastig real-time strategiespel te zijn, dat fouten genadeloos afstraft. Mijn aanvankelijke naïviteit maakte plaats voor een ijzeren wil om de campagne op de hogere moeilijkheidsniveaus onder de knie te krijgen. Trial-and-error, veel zweet en hart en ziel stonden op de agenda. Iedereen die een uitdaging zoekt, zal die hier vinden.
Preliminary rating box
