De spelbewerking begint aan zijn eerste seizoen. Onze spoilervrije recensie onthult de obstakels waar de serie op stuit en voor wie het de moeite waard is om te kijken
In een paar dagen begint het eerste seizoen van de serie naar het PlayStation-meesterwerk The Last of Us. We vergezellen smokkelaar Joel als hij het jonge meisje Ellie begeleidt door de post-apocalyptische VS. Maar de reis is geen kinderspel. De dodelijke cordyceps schimmel blijft zich verspreiden. Maar naast de geïnfecteerden zijn het vooral de overlevenden waarvoor men op zijn hoede moet zijn. Ellie zou de redding voor de hele mensheid kunnen zijn.
We hebben het hele eerste seizoen weken voor de release bekeken. In onze recensie vertellen we of het verhaal over Joel en Ellie ook als serie werkt, over welke obstakels de serie struikelt en voor wie het de moeite waard is.
Werkt het verhaal meesterwerk als een serie?
Eerst kunnen we allemaal rustig uitademen: The Last of Us is geen ramp zoals veel andere gameverfilmingen. Neil Druckmann zelf had immers een wakend oog op de productie als uitvoerend producent. En inderdaad, uit elke hoek van de serie kun je opmaken dat het origineel met veel respect is behandeld.
Het eerste seizoen omvat het hele eerste spel inclusief de DLC Left Behind, waarin we het achtergrondverhaal van Ellie meemaken. Veel belangrijke sfeervolle scènes zijn bijna tot in het kleinste detail gekopieerd naar de serie – wat vooral fans van de games moet bevallen. Je kunt je al vergapen aan een paar van hen in de trailer:
Net als in de games is Ellie ook in de serie de grote ster – en Bella Ramsey levert een fantastische prestatie. Omdat ze niet alleen een kopie is van het origineel, maar haar eigen interpretatie van het personage. Ze is snarky, grappig, soms onnozel, soms heel serieus en volwassen. Ook het samenspel met haar serie pleegvader Pedro Pascal in de rol van Joel en de rest van de cast komt coherent en authentiek over. Het wordt al snel irrelevant dat de acteurs niet precies lijken op de personages in het spel.
The Last of Us vermijdt ook onnodige lengte. Met negen afleveringen is het eerste seizoen (en dus de gebeurtenissen uit het eerste spel) compleet en eindigt het zonder vervelende cliffhanger.
De serie is echter niet zomaar een hervertelling van het spel. Zo leren we nog meer over de achtergrond van de zombiepaddenstoelen en hoe de Cordyceps-apocalyps tot stand is gekomen. Dit geeft de serie een samenhangend kader en laat de kijkers kennismaken met de wereld.
Hoewel de serie profiteert van zulke kleine toevoegingen en uitwerkingen hier en daar, zijn het de grotere afwijkingen van het spel die The Last of Us doen struikelen.
Afwijkingen van het spel
De serie introduceert ook nieuwe personages en achtergrondverhalen of verandert het lot van reeds bekende persoonlijkheden. Enerzijds zal niet iedereen dit leuk vinden, omdat vooral fans het anders kennen dan het spel en wellicht een uitbeelding van de personages verwachten die trouw is aan het origineel. Het brengt ook een nieuw niveau in de serie dat wij spelers niet kennen uit het eerste deel: Joel en Ellie zijn niet het enige aandachtspunt.
Wie The Last of Us Part 2 heeft gespeeld, weet waarom de grote plotwending halverwege het spel zo”n verrassing was. We waren gewoon Joel en Ellie te volgen op hun road trip en emotionele reis. We ontwikkelden sterke sympathie voor hen, die letterlijk over lijken liepen om Ellie veilig op haar bestemming te krijgen – dus de grote klap trof ons zeer onvoorbereid.
Net als deel 2 probeert de serie de lotgevallen van andere overlevenden in de grotere context te plaatsen en ook de menselijke kant van de antagonisten te laten zien. Dit heeft echter niet hetzelfde effect als in het tweede spel, lijkt hier en daar volledig opgeblazen en uit de lucht gegrepen en zorgt er helaas alleen maar voor dat de kijker minder tijd heeft om een sterke band met Joel en Ellie op te bouwen.
Maar dit zijn niet de enige veranderingen in het spel. In het videospel wordt de Cordyceps infectie verspreid via sporen in de lucht. We komen vaak in gebieden die volledig overwoekerd zijn door de dodelijke schimmel en moeten ons voorzichtig een weg banen met gasmaskers.In de serie zijn de sporen vervangen door ranken. De schimmel vormt dus een netwerk en verbindt lopers, klikkers en alle andere besmette mensen met elkaar. Als er ergens een rank wordt geroerd, krijgt de hele zwerm het te horen. Dit is om te voorkomen dat The Last of Us ontaardt in de zoveelste zombieshow, en de dreiging moet alomtegenwoordig zijn. Maar helaas klopt deze berekening niet.
Terwijl de geïnfecteerden in het videospel om elke hoek loeren en de aanwezigheid van gevaar voortdurend voelbaar is, gaan er in de serie verschillende afleveringen voorbij zonder dat er ook maar één keer een simpele Runner verschijnt. De dreiging die heeft geleid tot de ondergang van onze beschaving wordt vaak helemaal niet gevoeld en de Cordyceps verdwijnen dan ook sneller naar de achtergrond van het verhaal dan Ellie een platte grap kan vertellen.
Dit doet ook de relatie van het publiek met de personages geen goed. De reis van Joel en Ellie voelt aan als een lange wandeling, af en toe onderbroken door gevaarlijke situaties – meestal veroorzaakt door het ingrijpen van andere mensen. De huiveringwekkende spanning zoals in de games krijgt geen kans om zich op te bouwen en de serie mist om te laten zien hoeveel er eigenlijk op het spel staat.
Zelfs de mooie en emotionele momenten van de serie, die op zich fantastisch gerealiseerd waren, lijden eronder. Hoewel dit kleine momenten in het spel waren waarin de personages diep adem konden halen en zich konden herstellen van de moeilijke reis, kunnen ze hun volledige potentieel in de serie niet ontvouwen. Kippenvelmomenten zoals in het spel zijn dan ook meestal afwezig.
De persversies van The Last of Us waren nog geen definitieve versies. Onder andere CGI, visuals en geluidseffecten waren nog placeholders en niet representatief voor de uiteindelijke serie.
Helaas betekent dit ook dat we op dit moment niet kunnen beoordelen hoe sfeervol bijvoorbeeld de ontmoeting tussen Joel en Ellie met de geïnfecteerden werkelijk is. Aangezien noch de beelden noch het geluid definitief waren, ontbrak het in bepaalde sequenties aan enige onderdompeling. Hoe sfeervol deze daadwerkelijk worden zal pas duidelijk worden als de definitieve versie wordt uitgezonden.
Conclusie: Voor wie is de serie überhaupt de moeite waard?
Nu komen we bij de waarschijnlijk moeilijkste vraag: voor wie is The Last of Us als serie de moeite waard? Dat is niet zo gemakkelijk te beantwoorden, want het hangt allemaal af van je verwachtingen. Als je een fan bent van de games en gewoon je favoriete personages in een nieuwe interpretatie wilt beleven, kan de vergelijking tussen de tv-show en de videogames erg leuk zijn. Als je daarentegen een 1:1 aanpassing van het videospel verwacht, zul je niet gelukkig zijn met de serie.
Als je de games helemaal niet kent, maar een op zichzelf staand, onderhoudend verhaal wilt met een geweldige cast, dan moet je zeker naar The Last of Us kijken. Op voorwaarde natuurlijk dat het spelen van het videospel vervolg voor jou echt uitgesloten is!
Voor hoeveel de serie me soms ook heeft verrast, het kan voor mij gewoon niet de spelervaring vervangen die ik had met The Last of Us. Hoewel individuele scènes uit de serie me kippenvel bezorgen en mijn ogen doen branden – zoals de proloog of de ontmoeting met David – zijn het de gevoelens van Joel, zijn worsteling met zichzelf en zijn opoffering voor Ellie die niet echt op me willen overslaan.
Met Controller in de hand kon ik me beter inleven in de vaderlijke gevoelens en het beschermingsinstinct dat het kleine meisje bij Joël opriep. Ik was zelf verantwoordelijk om het onaangepaste duo door de gevaren te loodsen, Ellie ervaringen te zien opdoen die een kind van haar leeftijd niet zou moeten hebben, alles op het spel te zetten om haar veilig op haar bestemming te krijgen.
In de serie, het ontgaat me. En dus kan ik er zelfs in de grote finale – let op, kleine spoiler als je TLOU nog niet hebt gezien – niet voor juichen zoals in het spel, als Joel stoïcijns door het ziekenhuis van de Fireflies loopt.
The Last of Us is een van de weinige echt goede game-adaptaties, kan op veel punten overtuigen, maar maakt ook een paar verkeerde beslissingen. De serie laat ook weer duidelijk zien: het verhaal van Joel en Ellie is vanaf het begin in het juiste medium verteld. Met de sprong van videospel naar serie verliest de emotionele reis onvermijdelijk iets.
