In The Mortuary Assistant is een uitvaartcentrum een bijna perfecte setting voor een horrorgame. Maar de horror verdwijnt te snel.
Denk je eraan om als begrafenisondernemer te gaan werken? Dan kun je beter eerst De Assistent van het Mortuarium bekijken. Waarom? Nou, omdat dit first-person horrorspel niet alleen het werk van een begrafenisondernemer correct weergeeft, maar ook laat zien wat de bijbehorende personeelsadvertenties zo standvastig verzwijgen: demonische activiteiten in uitvaartcentra.
Alsof de aanblik van een lijk onze nekharen nog niet overeind deed staan, verklaart in The Mortuary Assistant een dienaar van de hel onze werkplek tot zijn speelterrein. In gewone taal, we moeten willekeurige spookterreur parallel aan het werk doorstaan en uiteindelijk de demon terug naar de hel verbannen.
Hoe goed het geheel werkt en waarom wij het spel zwakker beoordelen dan de meerderheid van de meer dan 3.000 Steam-recensies (92 procent positief!), kun je ontdekken in de test op GlobalESportNews
Een beruchte werkgever
The Mortuary Assistant transporteert ons naar het Amerikaanse “Connecticut” van 1998 – lange tijd Resident Evil fans mogen nu gretig knikken. Het verhaal begint in de zonnige treincoupé-sfeer van een stadscafé, waar we een aantrekkelijk weergegeven moeder-dochter gesprek opvangen.
Op de linkerbank: ons alter ego, de begrafenisondernemer Rebecca Owens. De opvallende brunette heeft onlangs haar diploma als thanatopracteur behaald en is klaar om aan haar nieuwe baan bij River Fields Mortuary te beginnen. Haar ouder wordende moeder, daarentegen, blijft onbeschreven, maar ze waarschuwt haar dochter voor de reputatie van het uitvaartcentrum als gevaarlijk spookhuis.
God heeft u verlaten: Gezien de scène voor ons, geloven we meteen het teken aan de wand.)” src=”https://www.global-esports.news/wp-content/uploads/2022/12/God-has-forsaken-you.jpg” width=”1920″ height=”1080″ /☻
Wederom vinden we een aangenaam warm, ouderwets interieur. En onze baas, de grijze begrafenisondernemer Raymond, geeft ons ook geen reden tot scepsis. Dat verandert als hij ons abrupt naar huis stuurt en later telefonisch vraagt om zijn nachtdienst over te nemen. Oké, als “de nieuwe” voldoen we natuurlijk aan dit verzoek. Hoe konden we weten dat we kort daarna zouden worden opgesloten in het instituut?
Eén probleem met The Mortuary Assistant is dat het verhaal praktisch eindigt met deze oppervlakkige introductie, afgezien van een paar afgewisselde verwijzingen naar Rebecca”s verleden. Ja, er zijn verschillende eindes te beleven, want niet elke actie die we ondernemen leidt tot succes. Maar we krijgen niet veel ruimte om te falen – en de eindcredits zijn gewoonweg te onopvallend om de drie uur durende speelduur per se opnieuw te willen doormaken.
Authentieke “Moderne Balseming”
Zoals eerder vermeld, tijdens onze regenachtige nachtdienst in het uitvaartcentrum, komen we een demon tegen. Het duiveltje heeft een van “onze” overledenen bezeten, wat ons voor de taak stelt het bezeten lichaam te cremeren. Bovendien moeten we de duivel bij naam noemen. Hoe dit werkt, kunt u vinden in de infobox.
Dus we geven de demon een uitdrijving
Hoewel we geen kwaad kunnen doen bij het bewaren van het lijk, is het succesvol verbannen van de demon spelveranderend. Om dit te doen moeten de bezeten doden onder bepaalde voorwaarden worden verbrand, en we worden ondersteund door drie helpers:
- (papieren zegel)leiden ons naar onregelmatig verschijnende demonische tekens op muren of meubels. Als een zeehond in brand vliegt, zijn we bijzonder dicht bij een teken. Elk van deze onthult een deel van de naam van de demon.
- (Een rond kleitablet)dient ons om de naam te ontcijferen. Hier plaatsen we in vier depressies de correspondenties van gevonden tekens van klei. Alles in orde? Dan wordt het ding samen met de bezetene gecremeerd.
- (Een speciale chemische stof)om demonische tekens te onthullen is toegevoegd aan de bewaarvloeistof. Alleen zo kan het bezeten lichaam zonder twijfel worden geïdentificeerd.
Het kan gebeuren dat we het juiste lichaam niet precies volgens de instructies verbranden. We kunnen ook een fout maken in de naam of het verkeerde lichaam krijgen. Dit laatste kan echter gemakkelijk worden vermeden.
Om de juiste overblijfselen te bepalen, moeten we vier procedureel gegenereerde lijken conserveren naar het voorbeeld van “Modern Embalming”. Daarbij worden de lichaamsvloeistoffen vervangen door speciale chemicaliën en wordt het lijk in een visueel goede staat hersteld. Hier, overigens, is The Mortuary Assistant geattesteerd hoge authenticiteit uit professionele kringen.
Dit is waarschijnlijk de reden waarom de procedure altijd hetzelfde is: In de koel- en crematieruimte halen we eerst een van de vaak griezelige maar niet misvormde kadavers uit een compartiment. Dan, op een dodemansstok, rollen we hem geïrriteerd naar de behandelkamer, want de muisbesturing is hier nogal traag.
Curiosity: De hoofdpersoon legt niet eens een hand op de kale want die rolt comfortabel voor haar uit, zelfs zonder contact. Er volgen in totaal zes behandelingsstappen, die elk een paar eenvoudige muisbewegingen of klikken vereisen:
- (Onderzoek):We bekijken het hele lichaam van de overledene van dichtbij. Wij noteren alle afwijkingen zoals snijwonden of puisten met een muisklik op ons klembord en later op de computer.
- (Mond dicht):Draadnaalden worden met een naaldinjector in het boven- en ondergums gedreven. De mond sluit door aan de draden te trekken.
- (ogen sluiten):Om de ogen gesloten te houden, plaatsen we zelfklevende plastic flappen op de iris.
“Alle begin is moeilijk? Niet met ons klembord, dat ons elke stap van de kadaverconservering leert.)” src=”https://www.global-esports.news/wp-content/uploads/2022/12/Every-beginning.jpg” width=”1920″ height=”1080″ /☻
- (Behoud 1):Via een scalpel moeten de slagaders in de hals worden doorgesneden en verbonden met pompslangetjes. Daarvoor hebben we al een conserverend chemisch mengsel in de pomp gegoten.
- (Behoud 2):Hier “porren” – bah – we in de onderste thorax met een trocar (een soort vishaak). De laatste moet ook gevuld worden met chemicaliën.
- (Schoonmaken):Als laatste moet het gezicht van de dode man worden schoongemaakt met een desinfecterende doek.
In het begin is het vak van begrafenisondernemer best boeiend, maar uiterlijk bij de vierde klant zitten we in onze borstkas te gapen – door het gebrek aan afwisseling. Bovendien worden zowel de instrumenten als de chemicaliën vóór elke behandeling willekeurig in de kamer geplaatst, zodat we ze telkens opnieuw moeten zoeken. Maar goed: uiteindelijk is dit een horrorgame; de angstfabriek heeft dus het laatste woord.
Intelligente schokeffecten, maar…
Eén ding is zeker: De Mortuarium Assistent kan willekeurige horror doen, soms echt goed. Een voorbeeld: Vanuit de verlichte voorkamer staan we op het punt door de gang naar de behandelkamer te lopen, als plotseling het licht uitgaat. Zo plotseling dat we praktisch in de gang vallen, en daar aan de voeten van een spookachtige oude vrouw.
We proberen haar gemene, grijze grijns naar links te ontwijken, maar ze past haar bewegingen aan de onze aan. En alsof de duisternis net een zwarte, alles absorberende massa is geworden, dreigt het ons samen met de geest op te slokken. Dan is het plotseling weg. Laten we naar de lichtschakelaar gaan!
Ja, dit spel weet heel goed onder welke parameters het zijn zelfmoorden moet rijgen. Of wat een bewegingsloze schimmeldemon moet doen na 20 seconden onbewogen gapen.
Toch zijn er problemen, waaronder het geluid. Als bijvoorbeeld de koelventilatoren plotseling ratelen, klinkt dat als een goedkope radioplaat met een barst. Niet alle geluiden klinken droog en hakkerig, maar dat komt overeen met de doorgaans wisselende kwaliteit van gratis geluidsbibliotheken.
Wat sommigen misschien nog meer buikpijn bezorgt, is dat alle bedreigingen visueel zijn. Verstoppertje, achtervolging, bijl in het hoofd: niets van dat alles bestaat hier. Toch weet het checkpointsysteem zelfs onsterfelijken te irriteren. Want vooruitgang is alleen verzekerd aan het begin van een behandeling – en dat kan even duren.
Als je altijd al een beetje griezelig werk met lijken hebt willen doen, kun je je hart ophalen met The Mortuary Assistant. Maar slechts voor een korte tijd, wat niet alleen de korte speelduur van drie uur betekent.
Na aanvankelijke fascinatie wordt het werk van de begrafenisondernemer snel repetitief, en de procedurele schokeffecten – hoewel succesvol – worden oude bekenden bij de tweede poging. Virtuele bedreigingen voor lijf en leden moeten zelfs helemaal worden afgeschaft.
Editorial conclusion
Het opensnijden van overledenen zit helemaal niet in mijn bloed, maar als horrorfan was ik machtig nieuwsgierig naar The Mortuary Assistant. Tuurlijk! Alleen al de gedachte aan een nachtdienst in het uitvaartcentrum maakt een bepaalde hoeveelheid adrenaline vrij – dus wat zou er gebeuren als er ook nog een kwade demon rondliep? Hart sprong?
Tijdens de test maakte mijn hart een paar keer een sprongetje. Maar dat was voordat ik me realiseerde dat de schrikbeelden me helemaal niet konden deren. Persoonlijk heb ik behoefte aan de sensatie van dodelijke dreigingen in horror games, die mij het best wordt overgebracht door “fysiek” aanwezige vijanden. Of zelfs de pulserende (en de facto dodelijke) spoken van Project Zero. Op dit moment moet ik me Project Zero voorstellen in een uitvaartcentrum. Ouch!
