Het quasi-vervolg op Until Dawn ziet er geweldig uit en maakt reclame voor talloze mogelijke verhaallijnen. Maar deze vrijheid van keuze komt met een prijs.
Horror is iets paradoxaals. Willen we bang zijn… of niet? Enerzijds zijn angst en terreur niet de meest aangename gevoelens en niemand wil op het volgende griezelfeest degene zijn die het meest in zijn broek plast. Anderzijds hoort een beetje paniek gewoon bij het spel en als er horror staat, willen we horror in het spel. The Quarry, de spirituele opvolger van de Playstation-exclusieve verrassingshit Until Dawn, behoort meer tot de zachtere categorie en kon ons maar zelden echt choqueren, ondanks de occasionele jumpscares en vrolijke bloedspatten.
Het waren eerder de geslaagde en heerlijk onbeholpen tienerpersonages die voor kippenvelmomenten zorgden en ons perfect vermaakten, zelfs zonder massale paniek. Omdat The Quarry, net als Until Dawn, veel controle aan ons overlaat, kunnen we de puberale verwarring naar believen sturen en zijn we verantwoordelijk voor wie alle chaos op het einde overleeft en wie niet. Er zijn echter altijd een paar lange stukken in de loop van het spel, die ons enigszins afremmen van onze wens om de 186(!) verschillende eindes uit te proberen.
Omdat wij niet de genrepolitie zijn, kunnen wij niet definitief beslissen of dit horror is of niet. Toch zijn we er zeker van dat tienerhorrorfans minstens tien leuke uren zullen beleven aan The Quarry.
Technisch ongecompliceerd, maar effectief
We beginnen vanaf nul: In de proloog worden we begroet door een nogal melig popliedje van Ariana Grande en enkele uitgebreide tracking shots door dichte bossen inclusief sfeervolle nachtelijke atmosfeer. Behoorlijk indrukwekkend en duur uitziende eerste minuten als je het ons vraagt.
We maken kennis met een jong stel, Laura en Max, dat volledig verdwaalt op weg naar het zomerkamp van Hackett Quarry. De twee kibbelen wat en al snel realiseren we ons waarschijnlijk de grootste kracht van The Quarry: het ziet er echt geweldig uit! De gelaatsuitdrukkingen en gebaren van de personages zijn geloofwaardig, en een snelle zoektocht op Google leert dat de personages sprekend lijken op hun echte acteurs. De motion capturing is indrukwekkend en we voelen ons alsof we in de bioscoop zijn, alleen meer in het midden ervan.
Een klein auto-ongeluk later, strompelen we door het sombere bos als Laura en het spel geeft ons het stuur voor de rest van het spel. Als we geen invloed hebben op de actie in cinematische sequenties via dialoogopties, verkennen we de omgeving op zoek naar aanwijzingen die ons vertellen wat hier in de eerste plaats aan de hand is.
Zodra het dramatisch wordt, beslissen eenvoudige gebeurtenissen in snelle tijd meestal over het leven en de dood van de personages. De uitdaging is eerder om echt oplettend te blijven, want natuurlijk struikelen de tieners net zo lief in alle valstrikken die het horrorscenario biedt.
De gameplay is eenvoudig, maar vermaakt ons toch uitstekend dankzij de indrukwekkende visuals. Omdat The Quarry zo mooi en filmisch is, raden we aan het spel te spelen met een controller, op een groot scherm en in een zo horizontaal mogelijke positie, idealiter op een bank voor een tv. Maar wees voorzichtig: laat je niet verleiden om de controller neer te leggen, want je zult er bitter voor boeten in de vorm van een gemiste QTE!
Kevin alleen… in de steengroeve
In het eerste hoofdstuk maken we kennis met onze (binnenkort) geliefde hoofdpersonen. Hackett’s Quarry zomerkamp is al voorbij en de begeleiders maken zich ook klaar om naar huis te gaan. Ware het niet dat blokhoofd Jacob, die nog een laatste nacht met zijn zomerliefde Emma wil doorbrengen, het busje saboteert en zo iedereen van een veilige rit naar huis redt.
Kampleider Chris Hackett pleit ervoor dat iedereen de hele nacht binnen blijft. De rakkers houden liever een kampvuurfeestje en halen samen herinneringen op.
Dankzij de techniek en de goed gekozen acteurs voelen we ons snel verbonden met de personages en raken we verdwaald in het typische web van relaties. We hebben favorieten (in ons geval uitslover Dylan en buitenstaander Ryan) en vervelen ons niet, ondanks de nogal lange uiteenzetting die nu volgt. Als de nacht valt en het ongemakkelijk wordt, zijn we allang op onze personages gesteld en vechten we vrolijk voor hun leven.
The Best Horror Games of 2022: Krijg je niet genoeg van de goed bewaarde horror? Kijk dan eens naar de huidige beste vertegenwoordigers van het genre, die je zeker moet spelen!
Een beetje bitter in de nasmaak
Onze tienerhelden spelen Waarheid of Durf bij het kampvuur. Met kusjes!)” src=”https://www.global-esports.news/wp-content/uploads/2022/06/Our-teen-heroes.jpg” width=”1920″ height=”1080″ /☻
Zo ook, de finale De veelgeprezen 186 klinken op papier indrukwekkend. In de praktijk stellen de eenvoudige tekstvakken teleur: ze vertellen ons nogal droogjes welke personages gestorven zijn en waaraan. Waarom is er geen voorbeschouwing over hoe de overlevenden verder gaan? Het hele spel bestaat uit cinematische sequenties, dus we hadden op zijn minst een korte eindcredits verwacht. En zo lijkt het alsof wij onze lievelingen geheel tevergeefs door deze (voor hen) verschrikkelijke nacht hebben gesleurd, want aan het eind lijken zij even dood als hun werkelijk gevallen vrienden.
Een bedankje in de vorm van een slotscène zou The Quarry hebben afgerond en ons niet hebben achtergelaten met deze bittere nasmaak, die het spel helemaal niet verdiende. Vooral in de eerste uren van het spel zijn de technologie en de graphics heel overtuigend en wij zijn benieuwd waar het onze groep heen zal leiden. Als we er dan achter komen dat het hen praktisch nergens toe leidt, zijn we teleurgesteld en wensen we meer voor de werkelijk succesvolle personages.
Editorial conclusion
In The Quarry, ja, was ik het meest opgewonden om Brenda Song te zien, die de rol van Kaitlyn op zich neemt en die ik eeuwen geleden voor het laatst zag in “Hotel Zack and Cody”. Dit is verrassend indicatief voor mijn indruk van The Quarry, want de personages waren voor mij het duidelijke hoogtepunt van het stuk. Door motion capture zijn gezichtsuitdrukkingen en gebaren realistischer dan ooit en hebben de acteurs veel speelruimte en kunnen ze zich prachtig ontwikkelen.
Maar toen veel van de personages na de helft van het spel nauwelijks meer verschenen, was ik een beetje verbaasd. The Quarry vult de hierdoor ontstane leegte niet echt op en dan vallen de bestaande tekortkomingen pas echt op: te weinig horror, irrelevante gameplay, logische gaten in het verhaal. Ik had liever één of twee personages minder gezien, maar dan spelen ze allemaal hoofdrollen tot het einde. En alsjeblieft – geef me een meer bevredigend einde dat niet zo veel open laat.
