Thomas heeft in 2016 bijna 200 uur in The Witcher 3 gestoken. Een ervaringsverslag over de vraag of de next-gen versie van CD Projekt”s role-playing game nog steeds veteranen aansteekt.
Ik ben eigenlijk de slechtst mogelijke doelgroep voor de next-gen upgrade vanThe Witcher 3. Ten eerste heb ik precies 194 uur en 59 minuten geïnvesteerd in mijn eerste en tot nu toe enige playthrough van het role-playing meesterwerk inclusief beide uitbreidingen in 2015 en 2016.Geen enkele side quest bleef onopgelost, geen enkele hoek van de gigantische open wereld onontdekt.
Aan de andere kant ben ik over het algemeen niet iemand die spellen een tweede keer aanpakt, hoeveel vrijheid ze ook bieden. Ik beleef liever iets echt nieuws dan weer hetzelfde met min of meer kleine variaties. Dienovereenkomstig interesseren zelfs remakes en remasters me alleen als ik het origineel destijds gemist heb en het wil inhalen.
Inhoudsopgave
Mijn eisen
Zoals ik in het begin al zei, heb ik in 2015 en 2016 echt alles van CD Projekt”s rollenspel tot het laatste vraagteken genomen. Ja, inclusief het verdomde tonduiken tussen de Skellige eilanden.
Ik kon me de basis verhaallijn met de zoektocht naar Ciri en de strijd tegen de Wilde Jacht nog wel herinneren, maar niet veel details. Ik wist bijvoorbeeld niet wie de mysterieuze heks in Velen was of wie er schuilging achter het masker van de elfenmagiër.
Destijds speelde ik op de medium moeilijkheidsgraad “The Sword and the Tale”, en mijn vaardigheden waren gericht op melee en magie.
Voor mijn nieuwe playthrough wilde ik deze keer Yennefer het hof maken in plaats van Triss en de andere beslissingen op me af laten komen. Voor de moeilijkheidsgraad ging ik naar het op één na hoogste niveau, zodat ik meer oliën en drankjes moest gebruiken.
Na een snelle test van de ray tracing opties, besloot ik het uit te schakelen met mijn Ryzen 7 5800X compleet met RTX 3070. De visuele winst was voor mij niet genoeg om 30 tot 40 FPS te rechtvaardigen. In plaats daarvan schakelde ik liever alle andere grafische opties naar het nieuwe maximumniveau “Highest+”, dat op mijn computer soepel 60 tot 80 FPS draait, zelfs in de drukke grote stad Novigrad.
Wat windt me weer op
De meest verbazingwekkende prestatie van The Witcher 3 is dat ik vanaf de eerste seconde, althans visueel, het gevoel heb dat ik een moderne open-wereld role-playing game beleef in plaats van een zeven jaar oude klassieker te herontdekken.
Graphics: Slechte ray tracing optimalisatie of niet, The Witcher 3 ziet er ook zonder deze optie gewoon verrukkelijk uit met overigens maximale details. Ik ben echt niet iemand die de neiging heeft te blijven hangen in Open Worlds of vrijwillig de fast travel functie negeert, maar in The Witcher 3 werd ik ineens weer een relaxte wandelaar, die vrijwillig grotendeels onbewogen reizen maakte om me gewoon onder te dompelen in deze wereld met huid en haar.
Welke moderniseringen en mods precies wat doen, kunnen anderen je beter uitleggen dan ik.
Alles wat ik kan vertellen is dat ik de moerassen van Velen, de straten van Novigrad en de eilanden van Skellige opnieuw heb verkend met even brede ogen als ik me herinner van mijn eerste playthrough.
De zijmissies:Ik dacht eigenlijk dat ik me in mijn nieuwe poging voornamelijk op het hoofdverhaal zou concentreren. Verre van dat! Want wat kan mij de zoektocht naar Ciri schelen als ik in plaats daarvan de zoektocht naar wraak van een oude bekende kan steunen of het tragische lot van een weerwolf kan ontdekken?
Zelfs de standaard monsterjachten vertellen interessantere verhalen dan veel hoofdquests van de moderne competitie. Misschien dat de side quests me daarom weer zo opwinden, omdat ik hier natuurlijk veel meer details ben vergeten dan in het hoofdverhaal. Maar dat verandert niets aan het feit dat ze qua variatie, verhalen en inventiviteit nog steeds een avontuurlijke klasse apart vormen.
Aandacht voor detail: Net als in Cyberpunk 2077 is de open wereld van The Witcher 3 niet echt een gesimuleerde wereld, maar uiteindelijk slechts een decor. Maar het is een setting waar ik zelfs de tweede keer niet genoeg van kan krijgen, en met mijn voorkennis van de eerste speelbeurt ontdek ik zelfs veel nieuwe details en toespelingen die tijdens de eerste speelbeurt voor mij verborgen bleven. Ik keek wie er tegenover me zat in de proloog herberg!
Wat nieuw is windt me op
Het spreekt voor zich dat ik me van mijn eerste 195 uur met Geralt enkele vervelende dingetjes beter herinner dan enkele spectaculaire verhaalwendingen. En het spreekt voor CD Projekt dat ze zoveel kleine dingen aan het spel hebben verbeterd waardoor ik The Witcher 3 eigenlijk anders speel dan anno 2015.
De nieuwe camera: ik had nooit gedacht hoezeer het mijn onderdompeling in de spelwereld verbetert als ik dichter bij Geralt kom. Met name interieurs neem ik veel gedetailleerder waar, vooral omdat ik nu met de analoge stick soepel kan overschakelen van rennen naar langzaam lopen. Bossen lijken nog dichter, moerassen nog griezeliger, de steegjes van Novigrad nog levendiger.
In de gevechten lijdt het overzicht natuurlijk een beetje, maar ze voelen voor mij intenser en spannender omdat ze enerzijds meer focus leggen op de manoeuvres van Geralt en anderzijds ik minder weet wat er in mijn rug gebeurt, waardoor ik veel meer moet nadenken over mijn positionering in het heetst van de strijd.
Alleen tijdens het rijden schakelde ik na korte tijd weer over op het oude uitgezoomde perspectief, want hier werken de spectaculaire panorama”s net zo goed, maar ik mis minder afslagen in het heetst van de strijd.
De dynamische interface: Hoe minder displays mijn zicht op Velen, Novigrad en Skellige vertroebelen, hoe beter ze op mij kunnen werken, en daarom heb ik er bij mijn eerste playthrough enkele uitgeschakeld, zoals het quest logboek en de controlehulp.
Met de minimap was er echter maar één aan of uit, en ik wilde niet regelmatig verdwalen. Voor mij is het daarom een enorme sfeerwinst dat de kaart nu desgewenst alleen in de tovenaarsweergave kan worden getoond.
Het feit dat ik nu direct kruiden kan verzamelen zonder omleidingen in het inventarisvenster klinkt misschien als een kleinigheid, maar in totaal geeft het me een veel beter zicht op het mooie en veel minder op het lelijke.
Het enige minpuntje: voor de levenspunten en vergiftigingsweergave is er nog steeds alleen de “alles of niets” oplossing, hoewel ik die eigenlijk alleen in gevechten nodig heb. Aan de andere kant zijn de gevechten voor mij nu merkbaar sneller, omdat ik alle spreuken direct kan activeren met toetscombinaties en zonder door het ringmenu te hoeven gaan.
Immersie-killers: Misschien treft dit alleen pedanten zoals ik, maar bijna niets irriteerde me meer tijdens de eerste playthrough dan het absurd wiebelende tovenaarsmedaillon om Geralts nek. Hoeveel emotie de dialoog ook kon overbrengen, ik had alleen oog voor de trillingen van de ketting.
Hetzelfde gold voor de bomen bij het verkennen van de wereld, die zelfs bij een licht briesje even sterk bogen in de wind als bij een middelgrote orkaan. Nu beide zaken tot het verleden behoren, kunnen mijn pedante ogen zich eindelijk concentreren op het wezenlijke.
Wat me niet langer grijpt
Hoewel ik bij mijn tweede playthrough opnieuw verliefd werd op het verhaal, de sfeer en de open wereld, is mijn relatie met The Witcher 3 op een paar punten merkbaar bekoeld.
Keuzevrijheid: Cyberpunk 2077 was bij mijn tweede playthrough een compleet nieuwe ervaring. Aan de ene kant, omdat mijn capaciteiten een enorme invloed hebben op hoe veel missies zich ontwikkelen. Ten tweede omdat de meeste beslissingen veel minder opvallend blijken te zijn, waardoor het, althans voor mij, gemakkelijker is om de tweede keer een andere weg te kiezen.
The Witcher 3 markeert de relevante beslissingen voor het grootste deel heel duidelijk, wat zeker een voordeel kan zijn als je in staat bent je geweten te blokkeren tijdens het spelen. Ik kan mezelf er gewoon niet toe brengen om in veel krasse situaties anders te beslissen, en daarom speelt het verhaal voor mij grotendeels net zo als zeven jaar geleden.
Het skill-systeem was in 2015 ook al niet de grote kracht van The Witcher 3, anno 2023 vallen de beperkingen ervan me nog meer op. Ja, ik vertrouw nu wat meer op drankjes en olie op de hogere moeilijkheidsgraad, maar uiteindelijk verlopen gevechten en missies hetzelfde als bij mijn eerste playthrough, met een paar uitzonderingen. Welke vaardigheden ik ontgrendel en wanneer is bijna irrelevant.
Het gevechtssysteem: De gevechten zijn voor mij nooit het hoogtepunt van The Witcher 3 geweest, maar ik heb ze in 2015 in ieder geval niet actief vermeden. In 2023 daarentegen geef ik monsters of struikrovers in de open wereld regelmatig een ruime marge, tenzij ze een waardevolle schat bewaken.
Nieuwe actiecamera of niet: de gevechten voelen op de een of andere manier houterig aan. Ze missen ook dynamiek en afwisseling. Ja, af en toe moet ik me aanpassen aan de strategie van een tegenstander, maar in de regel draai ik mijn standaardprogramma van olie aanbrengen, slaan, ontwijken en af en toe spreuken uitspreken.
Dit is zeker waar The Witcher 3 voor mij het meest verouderd is, in vergelijking met een Elden Ring, Horizon: Zero Dawn, God of War of zelfs Cyberpunk 2077.
The Dungeons: Ik slaak iedere keer een zucht als Geralt ondergronds gaat. Want hoezeer de open wereld me ook boeit met zijn schoonheid en sfeer, de kerkers, riolen en grotten prikkelen mijn dorst naar avontuur niet.
Grafisch laten de kerkers hun leeftijd duidelijker zien dan de rest van de wereld, omdat vegetatie, inrichting en bevolking logischerwijs minder kunnen verhullen. Bovendien valt hier meer op hoe onhandig Geralt”s besturing is bij het klimmen en springen.
En als ik dan door gebrek aan lichtbronnen de zwart-witte kattenkijkers moet inschakelen, worden de kerkers uiteindelijk de grootste afknapper in mijn Witcher-relatie.
Conclusie: voor wie is de terugkeer de moeite waard?
Het feit dat ik alweer ruim 20 uur op mijn Witcher-klok heb staan, terwijl ik tijdens de kerstvakantie eigenlijk vooral nieuwe games wilde uitproberen, spreekt boekdelen.
De vele ingebouwde mods, grafische optimalisaties en ray-tracing opties (uitgaande van een geschikte computer) maken The Witcher 3 een absolute lust voor het oog, zelfs naar moderne maatstaven.
De echte ster van de next-gen update voor mij zijn echter de vele kleine maar echt betekenisvolle gameplay verbeteringen, die vooral de sterke punten van het rollenspel benadrukken omdat ze me nog dieper in het verhaal, de wereld en de sfeer trekken.
Toch moet je de zwakheden in het personage en het vechtsysteem, die in 2015 al aanwezig waren, kunnen vergeven. En iedereen die hoopt op een compleet nieuwe verhaalervaring voor de tweede playthrough zal volgens mij ook teleurgesteld worden. Tenzij je a) nog precies weet hoe je tijdens de eerste playthrough over de afzonderlijke missies hebt beslist en b) er in tegenstelling tot mij niet voor terugdeinst om Geralt als een echte klootzak te spelen.
Maar als je “gewoon” dezelfde fascinatie en verwondering terug wilt als tijdens je eerste avontuur met Geralt, dan kan ik je de next-gen update echt van harte aanbevelen. Ook al, of misschien omdat, ik eigenlijk niet tot de doelgroep behoor.
