Retro look of niet, niche genre of niet: deze liefdesverklaring aan gecultiveerde couch co-op brawling zal je gegarandeerd van je sokken blazen en is nu al een van de grootste verrassingshits van 2022.
Als je van mij een objectieve en nuchtere recensie verwacht van Teenage Mutant Ninja Turtles: Shredder’s Revenge, dan kun je dat helemaal vergeten! Want dat zou dit spel geen recht doen.
In hoeverre je de beat ‘em up ter harte neemt, hangt sterk af van hoe en waarmee je bent opgegroeid. Als je schildpadden alleen kent als schattige huisdieren en fruitautomaten, vooral uit Stranger Things, dan zul je je lol op met Shredder’s Revenge!
Maar als je ogen beginnen op te lichten bij gametitels als Double Dragon, Final Fight of zelfs Turtles in Time en je je nog kunt herinneren hoe heerlijk het voelde om met je beste vrienden op de huiskamervloer voor de beeldbuis-tv te zitten en de gamepads rond te delen, dan zul je dit jaar bijna geen game zo in je hart sluiten als Shredder’s Revenge. Dat is een belofte.
In de review leg ik uit waarom Teenage Mutant Ninja Turtles: Shredder’s Revenge zo’n geslaagde liefdesverklaring is en waarom het een klasse hoger gaat dan het gelijkaardige Streets of Rage 4.
Een kinderdroom die uitkomt
Om te begrijpen waarom Shredder’s Revenge zulke gevoelens bij me oproept, moet ik je een kleine anekdote uit mijn jeugd vertellen. Eind jaren ’80, begin jaren ’90 nam mijn familie bijna elke zomervakantie de veerboot van Denemarken naar Zweden.
Maar terwijl mijn ouders en broers en zussen genoten van het uitzicht en de zeelucht, bracht ik de vier uur durende overtocht bijna uitsluitend benedendeks door, op dezelfde plek als elk jaar: de kamer met de gokautomaat! Ik had niet eens het geld om zelf te spelen – ik was volkomen tevreden om te kijken hoe anderen het deden. Let’s Plays kijken, jaren 80 stijl.
Waarom? Kijk maar eens naar mijn favoriete spel uit die tijd, Teenage Mutant Ninja Turtles: The Arcade Game, op mijn C64 en vergelijk het met de originele machine:
Dit brengt ons bij het eerste punt waarom Shredder’s Revenge mijn ogen zo doet oplichten: Het ziet er precies zo uit als ik er als kind altijd van droomde – inclusief alle details die destijds om technische redenen werden weggelaten, maar die mijn kinderlijke verbeelding toevoegde.
Want natuurlijk waren de animaties toen niet zo vloeiend, de levels veel minder geanimeerd, de baasaanvallen veel minder spectaculair dan Shredder’s Revenge nu viert. De liefdevolle hommage wordt afgerond met talloze grappen en toespelingen die Dimi en mij tijdens het spelen van de campagne telkens weer hardop doen lachen.
Ik ben niet echt een fan van de retro-look, maar zelfs ik moet toegeven dat deze gedetailleerde, gepixelde en geanimeerde gokkaststijl veel beter werkt dan de cartooneske look van Streets of Rage 4.
This is how co-op goes, not any other way
Het spelen van Shredder’s Revenge herinnerde me er ook aan waarom ik vroeger verliefd werd op beat ‘em ups, ook al hield ik toen al vooral van het tegenovergestelde strategie- en rollenspelgenre: plezier in coöp gecombineerd met de gemakkelijkste toegankelijkheid.
Ik kan echt iedereen een gamepad in de hand leggen (vergeet de toetsenbordbediening!) en ze zullen zich samen prima vermaken in Shredder’s Revenge. Eén knop om aan te vallen, één om te ontwijken en één voor speciale aanvallen – meer heb je niet nodig om op de makkelijkste van de drie moeilijkheidsgraden flink wat wangedrag uit te delen en je daarbij een machtige ninja te voelen.
Slimme coöp-mechanica zorgt ervoor dat het leuk blijft, zelfs als je maximaal vijf pad collega’s hebben totaal verschillende ervaringsniveaus. Tijdens adempauzes kun je je partners high-fiven, waardoor ze levenspunten krijgen, en iedereen die in het stof bijt kan binnen korte tijd weer tot leven worden gewekt, inclusief gepast geschreeuw van vreugde en dankbaarheid.
Bovendien schaalt Shredder’s Revenge het aantal tegenstanders mee met het aantal spelers, zodat er altijd meer dan genoeg vechtporties zijn voor iedereen. Mijn geheime hoogtepunt, echter, is de prestatie na het voltooien van het niveau. Omdat het niet automatisch de beste score in de schijnwerpers zet, maar ook de pad die de meeste schade opliep of het meest sprong. Volstrekt irrelevant vanuit speloogpunt, maar niettemin, of misschien juist daarom, een garantie voor goed humeur.
De diepgang van het spel zit in de details
Ondanks alle toegankelijkheid: wie de game echt onder de knie wil krijgen, vindt meer dan genoeg diepgang om zijn roestige beat-‘em-upvaardigheden op te poetsen tot hoogglans. De besturing van de zeven speelbare personages is in principe hetzelfde, maar de gebruikte wapens maken in de praktijk een groot verschil.
Interactieve objecten, zoals dit winkelwagentje, slaan de meeste vijanden met één klap van hun voetstuk. src=”https://www.global-esports.news/wp-content/uploads/2022/06/Interactive-level-objects.jpg” width=”1920″ height=”1080″ /☻
Dus als je alle optionele uitdagingen wilt voltooien of een combo van 250 wilt neerzetten voor de bijbehorende prestatie, heb je heel wat om je in vast te bijten. En zo bereikt Shredder’s Revenge de prestatie dat zowel beginners in het genre als professionals evenveel plezier hebben, zelfs als ze samen vechten. Of liever, vooral dan!
When little game time is just right
Of het nu op mijn C64 was of in jaren ’80 Let’s Play, het duurde slechts 40 minuten om de eindsequentie te bereiken in de historische Turtles spellen van die tijd. Shredder’s Revenge is veel uitgebreider, maar Dimi en ik hadden toch maar iets meer dan twee uur nodig voor de 16 levels.
En het klinkt misschien vreemd in het licht van mijn liefdesverklaring, maar het had niet langer mogen duren. Ten eerste slijt het spelconcept vrij snel door het genre: ren van links naar rechts, sla vijanden in elkaar, ren verder, eindbaasgevecht, begin helemaal opnieuw. Ja, in Shredder’s Revenge, trouw aan het retro-model, zijn er ook een handvol rijdende of vliegende levels die je voltooit met het hoverboard. De variantie van het spel is niettemin beperkt.
Aan de andere kant is twee tot tweeënhalf uur precies de juiste lengte voor een plezierig rondje co-op met vrienden, zonder dat Shredder’s Revenge zichzelf hoeft te herhalen of de speeltijd moet vullen met vervelende dingen. Van begin tot eind is er veel plezier, elk level brengt nieuwe ideeën en gags en verrast met een uniek en spectaculair eindbaasgevecht.
Als je meer tijd in Shredder’s Revenge wilt doorbrengen, kun je de verhaalmodus starten, die de 16 levels uitbreidt met een overworld map, uitdagingen en verzamelopdrachten. Vooral deze laatste lijken echter nogal kunstmatig, omdat de uitdaging uiteindelijk beperkt blijft tot het aan gruzelementen slaan van alle voorwerpen.
Nog spannender is de mogelijkheid om vrijgespeelde levels met andere personages te spelen en ze geleidelijk te levelen, zodat ze meer gezondheidspunten of extra manoeuvres kunnen vrijspelen.
Maar zelfs in de verhaalstand is Shredder’s Revenge geen game waar je een heel weekend aan kunt besteden. Het is er een die je zo nu en dan zult willen oppakken voor een uurtje of twee als je in de stemming bent voor een extra dosis grimassen. Of wanneer je vrienden langskomen met wie je vroeger op de vloer van de woonkamer voor de buis-tv zat.
Voordeel van de redacteur
Ja, ik heb Elden Ring met plezier uitgespeeld, dus voor één keer mag ik appels met peren vergelijken en zeggen dat Teenage Mutant Ninja Turtles: Shredder’s Revenge mijn persoonlijke game van het jaar tot nu toe is, vóór From Software’s meesterwerk. Want de doorslaggevende maatstaf voor mijn persoonlijke pretmeter is de breedte van de grijns die een spel op mijn gezicht tovert.
En wat kan ik zeggen: Shredder’s Revenge beitelt niet alleen de maximale breedte van mijn linkeroor tot mijn rechteroor, de grijns keert ook telkens weer terug als ik terugdenk aan mijn co-op game met Dimi. Wat hebben we gelachen om de vele aanstellerige grappen! Hoe we beefden bij elke poging tot verrijzenis! En hoe we juichten bij elke verslagen baas!
Ja, natuurlijk, de pretmeter is enigszins scheefgetrokken door mijn persoonlijke spelgeschiedenis en een extra dosis nostalgie. Maar ik blijf erbij dat Shredder’s Revenge echt iedereen aanspreekt met een voorliefde voor co-op stuntwerk vol actie. Want de beat ‘em up citeert niet alleen het gevoel van toen, maar moderniseert het zo zorgvuldig dat zelfs degenen die, in tegenstelling tot ik, niet met deze spellen zijn opgegroeid het kunnen begrijpen.
Het beginnersvriendelijke, maar verrassend diepe en precieze gevechtssysteem ontbrandt meteen, de slimme coöp-mechanica motiveert om echt met elkaar te spelen in plaats van alleen maar naast elkaar. En de retro-look mag er op schermafbeeldingen dan ouderwets uitzien, maar in beweging ontwikkelt het zelfs voor mij een onweerstaanbare charme, ook al heb ik doorgaans weinig op met pixel-graphics. Nee, Shredder’s Revenge is geen geweldig spel. Maar wel een die precies weet wat hij wil en dat bijna perfect en met veel hart doet.
