Uitpakken laat je een hoop verhuisdozen uitpakken. Wat je in het echte leven graag uitstelt, is verslavend op de PC.
Ze zeggen dat drie keer verhuizen hetzelfde is als één keer afbranden: Er gaan dingen verloren of kapot tijdens het inpakken, uitpakken of vervoer. Ik kan het weten, want ik ben in mijn leven 18 keer verhuisd, soms over afstanden van meer dan 500 kilometer. Een kleine tip: koop e-books, ze wegen niets!
Daarom is het des te fijner dat ik me voor deze test van het indie-puzzelspel Unpacking alleen kon concentreren op de aangename aspecten van een verhuizing en me de rompslomp van het sjouwen met dozen bespaard bleef. In plaats daarvan stortte ik me in een isometrische pixelwereld die met veel oog voor detail is vormgegeven, een aangenaam onopvallende soundtrack biedt en uitnodigt om steeds opnieuw te experimenteren.
Een levensverhaal in dingen
Unpacking dient mijn liefde voor creatieve indie games op meer dan één manier: Het is ongelooflijk ontspannend om geleidelijk de inhoud van verschillende verhuisdozen uit te pakken en uit te zoeken wat waar thuishoort. Na een dag vol stress op het werk zet ik mijn hoofd verrassend snel uit wanneer ik opgerolde sokken, een pastazeef of boeken in kasten en rekken schuif en verlies ik mij in deze rustgevende, eenvoudige taak. Eerst richt ik een crèche in voor de naamloze hoofdpersoon, dan gaat ze studeren, verhuist naar een gedeelde flat met vrienden en tenslotte voor het eerst met een partner. En zo verder.
Met elk nieuw station in het leven, herontdek ik oude vertrouwde dingen. Het lievelingsknuffeldier is altijd bij me, net als de laptop, een oude tandenborstelmok en een heleboel schetsboeken. Nieuwe hobby’s zoals het rollenspel met pen en papier, het spelen van de ukelele en steeds meer videospelletjes en DVD’s laten zien dat de interesses van de jonge vrouw zich langzaam uitbreiden en worden beïnvloed door de verschillende mensen met wie zij samenleeft.
Daarnaast lijkt ze een verzamelaar te zijn die graag mooie herinneringen vastlegt: Geleidelijk voegt zij andere Europese oriëntatiepunten toe aan kleine beeldjes van de Scheve Toren van Pisa, een Londense dubbeldekkerbus en de Eiffeltoren. En een groot kippenfiguur met kuikens wordt vergezeld door andere verschillend gevormde kippen in elke parade.
Ik volg ook haar professionele ontwikkeling in de loop van een aantal jaren van zich opstapelende, steeds professionelere werkinstrumenten. Een interesse in tekenen en schilderen verandert in een doelgerichte artistieke opleiding met een diploma, tot ze er uiteindelijk zelfs haar carrière op bouwt.
Verhuizen en dingen uitproberen
Elke nieuwe leefomgeving vormt z’n eigen niveau. Als alle dozen zijn uitgepakt, worden de voorwerpen die niet in de juiste kamer of op de juiste plaats staan, rood omlijnd: Bestek moet in de keukenlades, een magneetbord aan de muur en ondergoed in de kleerkast. Met een beetje vallen en opstaan zijn er nog meer kleine successen, sommige zelfs over de zetten heen.
Deze komen terecht als stickersymbolen in een extra boekje dat wordt gebruikt om de voortgang van het spel bij te houden, bijvoorbeeld wanneer ik koelkastmagneten gebruik om een rekenkundig probleem op de koelkastdeur te doen. Als alles goed is opgeborgen, wordt de voltooide levensfase vereeuwigd in een fotoalbum, dat ook kan worden gebruikt om een level te herhalen.
Terwijl er op de universiteit alleen een slaapkamer, een studeerkamer, een piepkleine badkamer en een keukentje ingericht moeten worden, verdeel ik in het laatste level de bezittingen van de hoofdpersoon over een huis van twee verdiepingen met een eigen kinderkamer, meerdere badkamers en een grote keuken. Het wordt vooral lastig als ik moet verhuizen naar een al gemeubileerde flat en er al genoeg spullen in de dozen zitten.
Ook hier vertelt de omgeving mij interessante details over de hoofdpersoon en de mensen met wie zij wil samenleven: In de studentenflat zijn extra planken voor haar vrijgemaakt, op elke hoek is te merken dat ze welkom is in de gezellige chaos en dat ze ruimte voor haar maken.
Toen ik daarentegen introk in de zeer moderne, functionele en koel ingerichte flat van haar partner, was het me op het eerste gezicht duidelijk dat het geheel niet onder een goed gesternte stond en dat een creatieveling waarschijnlijk een nogal rechtlijnig managerstype zou treffen. Ik moet eerst overal ruimte veroveren voor haar spullen, zijn interesses overheersen en nemen veel plaats in de flat in.
Zelfs haar diploma past aan geen enkele muur, maar verzamelt uiteindelijk ongezien stof onder het bed. Wanneer ze onvermijdelijk weer bij haar ouders intrekt, onthult een detail hoe ze zich voelt over het einde van de relatie: Als ik een foto van haar en haar ex op het prikbord hang, belandt de speld precies in zijn hoofd!
Nostalgische gevoelens uit de doos
Hoe verder ik in het spel kwam, hoe nostalgischer mijn gevoelens werden toen ik dingen uit de doos haalde die ik al sinds mijn eerste levensfase kende. Wanneer nieuwe verzamelobjecten of nieuwe hobby’s werden toegevoegd, werd ik elke keer een beetje opgewonden, denkend aan wat de hoofdpersoon moet hebben beïnvloed of wat haar verbond met kamergenoten en vrienden. Eén noodlottige gebeurtenis, die ik slechts twee keer heb meegemaakt, heeft een bijzondere indruk op mij gemaakt.
Er zijn niet veel ontwikkelingsteams die met slechts twee dingen een heel verhaal in mijn hoofd weten te creëren, om me nieuwsgierig te maken naar het volgende deel. En het raakte me diep van binnen toen ik bij de laatste stand van het leven het gevoel kreeg dat ze eindelijk bij een persoon is aangekomen waar ze gelukkig mee kan zijn. Er is zoveel meer in Unpacking dan de puzzelaanpak, ontdekking en vallen en opstaan als je jezelf er maar mee laat gaan. En ook al ken ik nu alle flats, ik zal de levels zeker nog een of twee keer herhalen – want het is gewoon leuk om een paar uur in deze kleine, niet altijd perfecte wereld te duiken.
Editorial conclusion
Sinds ik Unpacking voor het eerst speelde als demo op een Steam festival een paar maanden geleden, keek ik reikhalzend uit naar de volledige versie. Tijdens de demo mocht je alleen de eerste twee levels uitproberen, maar zelfs daar was de verslavende gameplay van uitpakken en ontdekken al duidelijk. De volledige versie heeft me niet teleurgesteld: ik had met enthousiasme twee keer zoveel levels willen spelen om nog meer over de hoofdpersoon en haar leven te weten te komen.
De reikwijdte is de enige kritiek die ik op dit moment op Unpacking kan geven. Een kleine twintig euro voor een speelduur van ongeveer vijf tot tien uur is discutabel, vooral als je geld niet zo los is. Als alternatief kun je de Xbox Game Pass kopen en het extra geld besparen. Als je van indiegames en ongewone mechanica houdt, moet je Unpacking zeker een kans geven vanwege het liefdevol ontworpen, ontspannende totaalpakket.
