V Rising verraste ons totaal. De MMO-survival-role-playing mix is zo goed als af en biedt uren vampierplezier zonder een seconde van verveling.
In onze kerker weerklinkt het geschreeuw van onze gevangenen, die we bewaren als een handige bloedbank. Ondertussen zijn we op weg naar het naburige dorp om nieuwe leden voor onze bedienden te selecteren. Omdat we de mensen daar al geterroriseerd hebben, kweken ze nu knoflook om zichzelf te beschermen. Nogal verzwakt en met een vers verliefde werkster op sleeptouw, trekken wij ons bij dageraad terug in ons vampierkasteel en rusten uit in onze doodskist. En weer een nacht in Valdoran is voorbij.
Als oeroude vampiers die zijn ontwaakt uit een eeuwenlange slaap, maken we de omgeving onveilig in de MMORPG survival mix V Rising. Reeds tijdens de personagecreatie wordt het duidelijk: in V Rising staat werkelijk alles in het teken van de veelbesproken bloedkenners.
Wie denkt dat het vampiergenre qua games zo goed als leeggezogen is, heeft het mis. Zelden heeft een spel zo veel gebruik gemaakt van de legendarische bleekgezichten en ons zo meeslepend in gotische werelden gebracht als V Rising. We zullen het in vampirische termen zeggen: Als je eenmaal van V Rising’s bloed hebt gehouden, kom je er niet meer van af. In plaats daarvan brengt hij nacht na nacht door met jagen, als kasteelarchitect, het verzamelen van grondstoffen, het doden van nonnen en priesters, of in de diepten van een griezelige spinnengrot.
We zullen eerlijk zijn: Op het eerste gezicht lijkt V Rising een beetje ontmoedigend. De graphics van het spel zijn nogal ouderwets, er is helemaal geen verhaal, en bovendien is het spel alleen beschikbaar in een Early Access-versie. Als u het spel echter een kans geeft, zult u al uw zorgen snel overboord gooien. V Rising is bijna bug-vrij, het biedt meer dan 40 uur gameplay en heeft een flair van hier tot Transylvania.
Inhoudsopgave
Vampieren zijn bloeddorstig
De weg naar het hart van een man gaat door zijn maag. Het is dus geen wonder dat een cruciale factor in onze fascinatie voor V Rising het bloedstelsel is. Nadat we voor het eerst uit onze kist zijn ontwaakt en een kleine maar fijne bijscholing hebben gehad, staat vers bloed bovenaan onze lijst van noodzakelijke boodschappen. Dus we tappen een moe hert en drinken het droog, dat is alles wat we voorlopig aankunnen. We lieten een kleine “yummy” horen. Noemden we hertenbloed nu echt lekker?
Dit zal ons in de loop van het spel nogal eens overkomen, want zoals het een survivalgame betaamt, is de knagende bloeddorst een constante in de loop van het spel. Vaak zijn zulke hongersystemen vervelend – maar niet in V Rising. Er zijn verschillende soorten en kwaliteiten bloed, en afhankelijk van onze intenties zijn verschillende soorten meer de moeite waard dan andere. Hoogwaardig hertenbloed bijvoorbeeld maakt ons sneller, andere soorten geven ons wapensterkte of kritische trefkans. Goed bloed ziet er ook beter uit, en dus ontwikkelen we snel een afkeer van rattenbloed (jakkes!) of andere goedkope alternatieven.
Zoals het vampieren betaamt, struinen wij door de bossen en dorpen, altijd op zoek naar beter bloed, en omdat wij daar op speelse wijze van profiteren, zijn wij vreselijk gemotiveerd om het lekkerste (wij bedoelen natuurlijk: het meest praktische) bloed te vinden. We merken het ook: het vampiergevoel komt langzaam over omdat de bloedmechaniek de kern van vampirisme zo briljant weet te vangen. Naarmate de tijd verstrijkt, vallen de scrupules meer en meer weg tot we ongeremd en plezierig onze bloederige lippen aflikken.
Vampieren haten de zon
De tweede constante naast onze dorst naar bloed is onze afkeer van de zon. s Nachts kunnen we ons vrij en zorgeloos bewegen, maar zodra de dag aanbreekt, kunnen we ons beter in veiligheid brengen. Het duurt ongeveer vijf seconden voor we verbrand zijn in de zon en dood als een pier.
Overdag rennen we dus van de ene schaduwplek naar de andere, op weg naar ons tegen de zon beschutte huis, want daar zijn we gelukkig veilig. Regelmatig wordt het behoorlijk riskant, want de schaduwen bewegen snel (bijna te snel) en als je te lang in de kaart of de inventaris kijkt, verbrand je tot je erbij neervalt. Meer variatie in het weer zou hier mooi geweest zijn, bijvoorbeeld een regenachtige dag.
Toch slaat de vampiervonk weer over, want het spel dwingt ons om ons vampirisch te gedragen. Later in het spel kunnen we menselijk worden, maar zelfs dan zijn we gebonden aan de schaduwen en blijven we in onze kern de kwaadaardige vampier-schurk die we zijn.
Gelukkig zijn de dagen veel korter dan de nachten en brengen we tweederde van de tijd door onder aangenaam UV-vrij maanlicht. We hoeven ook niet bang te zijn voor het donker: s Nachts zijn we humeurig en somber, maar toch voldoende verlicht. Het heeft ons nooit geërgerd dat we door onze vampieridentiteit veroordeeld zijn tot permanente nachtdienst.
Naast de zon hebben we nog een paar zwakke punten die niet nieuw zijn voor de belezen vampierfan: Knoflook, Zilver, Vuur en Heiligheid. Als we zilveren munten, die we kunnen gebruiken om voorwerpen van handelaren te kopen, in onze inventaris hebben, wordt ons zelfgenezend vermogen geremd. Knoflook, dat sommige dorpen kweken als bescherming, verzwakt ons meer en meer naarmate we langer in zijn straal blijven. Aan de ene kant vindt V Rising weinig nieuws uit, in plaats daarvan vertrouwt het op gevestigde ideeën. Aan de andere kant zijn deze ideeën zo inventief en vakkundig uitgevoerd dat we niet willen klagen.
Vampieren zijn behoorlijk goth
s Nachts zijn we meestal op pad om ergens problemen te veroorzaken. De dagen die wij vredig en onschuldig in onze woning doorbrengen (behalve misschien de gevangenis van onze bloedbank). In het begin omringen wij het met bescheiden palissademuren, maar weldra bouwen wij een reusachtig vampierkasteel in gotische stijl op. Vertrekkend vanuit ons centrale “Kasteelhart” bouwen we kamer per kamer op met hoge zwarte muren, sombere gangen en sfeervolle decoratieve elementen zoals vazen, bustes en standbeelden.
De bouwmodus is dankbaar duidelijk en helemaal niet moeilijk. In een mum van tijd hebben we de eerste kamers uit de grond en kunnen we ze gaan inrichten. Omdat de decoraties perfect passen in de sombere vampiersfeer, is het erg leuk en motiveert het zelfs notoire boomknuffelaars.
Zonder problemen vullen we dag na dag met de bouw van ons kasteel en de zon kan ons spelplezier niet deren. Dan komen we terug van de volgende nachtelijke uitstap met nieuwe middelen, waarmee we ons graf verder versieren. Dit creëert een mooi ritme zonder wachttijd.
Ons kasteel dient niet alleen esthetische, maar ook praktische doeleinden. Beginnend met een uitgebreid crafting-systeem dat ons in de typische Diablo-spiraal laat wegzakken, smelten we metalen, weven we stof en looien we leer in talloze workshops om steeds betere uitrusting te vervaardigen. Met betere uitrusting, krijgen we toegang tot sterkere eindbazen.
Naast deze al behoorlijk motiverende spiraal, spelen we regelmatig speciale voorwerpen vrij die ons de ultieme vampierheer maken: In dienaarskisten veranderen we onschuldige mensen in vampierbedienden die we vanaf onze reusachtige troon op jacht sturen. Weldra veranderen we in allerlei dieren en zwerven over het platteland als wolven of beren. V Rising gooit ons bijna atmosferische gameplay-elementen naar het hoofd en we kunnen het niet helpen, maar we voelen ons de machtigste vampier van allemaal.
Vampieren zijn bovennatuurlijk sterk
Als we geen arme wezens van hun bloed beroven, jagen we waarschijnlijk op een van de vele eindbazen. We hebben ze nodig voor hun speciale bloed, waarmee je nieuwe voorwerpen en vaardigheden kunt ontgrendelen.
In een systeem dat doet denken aan de Witcher Sense uit The Witcher 3 – maar dan veel vervelender in het gebruik – pikken we de geur van onze prooi op en gaan we op zoek. Sommige eindbazen vinden we op de open weg (zoals de gevreesde vampierenjager Tristan), anderen houden zich schuil in dorpen en grotten, waar we ons eerst een weg doorheen moeten zien te vechten.
In de strijd kunnen we kiezen tussen verschillende wapens en spreuken. Elk wapen heeft zijn eigen speciale mogelijkheden en er zijn veel verschillende combinaties, die we allemaal uitproberen tot we onze favoriet hebben gevonden.
Uiteindelijk kiezen we voor een grote zeis en een genezingsspreuk waarmee we ons een weg door de massa’s vijanden maaien. Gevechten variëren in moeilijkheidsgraad, afhankelijk van het gebied; wij zijn het meest bang voor fakkeldragers en de pijnlijke vuurstoten die zij naar ons gooien.
Als we eenmaal bij een baas zijn, worden de gevechten echt episch. Net als de bazen zelf, konden hun vechtstijlen niet meer verschillen. Van een necromancer die skeletten op ons afstuurt, tot een steengroevecommandant die dynamiet op ons afvuurt, tot een geomancer die zonder omhaal in een gigantische stenen golem verandert, alles is er.
In het beste geval coördineren wij onze strategieën en vaardigheden met onze coöperatiepartners om onze kansen op de overwinning te maximaliseren. Omdat sommige gevechten lastig kunnen worden en als de dag er middenin breekt, komen we in zonnige problemen.
Soms heeft V Rising zelfs een beetje humor: baas-tegenstandster Beatrice, een kleermaakster, is een aardige oude dame die niet eens tegen ons vecht, maar gewoon in paniek wegloopt. Omdat we haar nog steeds van haar bloed moeten ontdoen voor de ontgrendeling, beseffen we wat voor nare vampiervreters we zijn geworden. Yummy.
Vampieren zijn op zichzelf
De gevechten spelen niet erg goed op zichzelf. Omdat veel eindbazen extra minions oproepen, worden de vijandelijke massa’s al snel overweldigend en frustrerend. Maar als MMO-spel is V Rising toch niet echt ontworpen voor solospel.
In clans van maximaal vier mensen, kunnen we samen eindbazen aanpakken. Maar als we met z’n vieren op pad zijn, wordt het bijna te makkelijk. Hier zou V Rising de eindbazen iets beter kunnen ontwerpen voor verschillende groepsgroottes, zodat de spelervaringen niet zo veel verschillen.
Het spel wordt online gespeeld in verschillende modi die al dan niet PvP toelaten. Zelfs in de PvE-modus kun je gemakkelijk meer dan 40 uur doorbrengen, dus zelfs PvP-haters zullen aan hun trekken komen. In het algemeen is V Rising niet de meest interactieve MMO in vergelijking, en soms vergaten we bijna dat er andere groepen op onze server zijn.
Dit is ook te danken aan de spannende spelwereld, die ons zonder problemen de hele tijd bezig houdt. In het eerste gebied, een bos vol gespuis, vechten we ons een weg door de intriges van de verschillende bandietenkampen. Omdat in hetzelfde bos ook wilde dieren en ondoden leven, zijn wij niet de enigen die gevechten uitlokken. De verschillende facties vechten ook tegen elkaar en als we geluk hebben, zien we hoe ze dat doen en verzamelen we daarna de hulpbronnen van de overleden verliezers.
Behalve dit bos is er ook een netter dorp, Dunley genaamd, waar de veel te heilige priesters ons het leven zuur maken, en een vervloekt griezelig bos, evenals een ultraveilig bergbastion.
Naarmate we een hoger level halen, worden de vijanden sterker en beter georganiseerd, dus er is een duidelijk gevoel van vooruitgang als we ons bijvoorbeeld voor het eerst in een Dunley-klooster wagen. Zeker, een beetje meer omlijstend verhaal zou leuk zijn, maar de spelwereld biedt genoeg aanknopingspunten om je zelfs zonder verhaal verbonden te voelen, en op de een of andere manier is het gebrek aan dialoog ook verfrissend.
Vampieren, vampieren, vampieren
Over het geheel genomen balanceert V Rising met indrukwekkende vaardigheid een verscheidenheid aan genres en stemmingen. V Rising is tegelijkertijd survival, MMORPG en actie, soms duister en griezelig, dan weer sereen en sociaal, en vindt een gemene deler die het spel bij elkaar houdt: vampirisme.
Elk detail, van de schilderijen in ons kasteel tot de kapsels in de personagecreatie, is geïnspireerd op de vampiersetting. Deze consistentie werkt en we mengen graag genres omdat de resulterende (bloed)cocktail gewoon zo lekker smaakt. Zelden hebben we ons zo goed in de schoenen van zo’n akelig vampierpersonage kunnen verplaatsen. Als dit alleen de Early Access versie is (hoewel het spel in het algemeen erg af lijkt), zijn we benieuwd wat er nog meer komt tot de uiteindelijke release over twaalf maanden.
(V Rising is vanaf 17 mei 2022 te koop op (Steam)
Preliminary Score Box.
Editorial conclusion
Heel eerlijk? Ik had geen enkele verwachting van V Rising. In een interview vertelden de ontwikkelaars me dat het een genre-mix was van open wereld, Diablo-achtige gevechten, base building en overleven. Maar een duidelijk beeld van het spel wilde zich nog steeds niet vormen. “Het zal wel weer een 0815 spel zijn met een vampier stempel erop. Ze springen gewoon in op de overlevingstrend!”, dacht ik. Maar heilige knoflook! Ik had niet verwacht dat V Rising me zo positief zou verrassen.
Het overlevingsspel is niet alleen ongelooflijk divers en buitengewoon. Je merkt ook aan alles dat de ontwikkelaars de vampiers hoog in het vaandel hadden staan en dat ze elk spelmechanisme hebben doordacht en afgestemd op de bloedzuigers. Ik was vooral onder de indruk van het unieke bloedsysteem. Basis bouwen is ook ongelooflijk leuk. Want naast conventionele dingen als werkbanken en ovens kunnen we ook onze eigen begraafplaatsen bouwen voor het verbouwen van grondstoffen of bijvoorbeeld steenkoolbekkens die schaduwen werpen.
Maar een beetje kritiek is ook nodig: Momenteel bewegen de schaduwen ongelooflijk snel, zodat bewegen overdag een echte pijn is. Bovendien varieert de moeilijkheidsgraad van de eindbazen sterk, wat tot problemen kan leiden als je jezelf als eenzame vampier wilt bewijzen. Maar verder voelt V Rising in Early Access al ongelooflijk afgerond en is het erg leuk, vooral in een groep. Ik ben benieuwd wat er nog meer te ontdekken valt en waar de ontwikkelaars aan zullen werken tot de release. Maar V Rising is nu al een absolute aanbeveling!
