Lost in Random leent de stijl van Tim Burton’s “Nightmare Before Christmas”. Maar als alle cadeautjes zijn uitgepakt, wordt de glans minder.
Wie bekend is met de poppenanimatiefilms van regisseur Tim Burton, weet al wat Lost in Random zo bijzonder maakt. Want het single-player avontuur van Zoink speelt zich net zo goed af tegen de achtergrond van verdorde heidevelden en winderige maanverlichte lanen, bevolkt door uitgemergelde gedrochten. Maar de beestjes zijn minstens zo schattig als ze morbide zijn – en zelden serieuzer van dialoog dan Monty Python-films.
Net zo eigenzinnig, maar ook briljant, is het gevechtssysteem van het actieavontuur. Wanneer de kleine heldin haar metgezel – een magische spelkubus die ronddartelt – gooit, mag ze vaardigheidskaarten trekken uit een pak kaarten. Zo komt zij aan wapens of magische helpers en kan zij deze gebruiken om schermutselingen in haar voordeel te doen beslissen. Het sprookjesachtige verhaal duurt echter veel langer dan onze motivatie om te vechten. Waarom fans van een bepaald soort spel Lost in Random ( 93 procent positief op Steam) een kans zouden moeten geven, kun je te weten komen in de test, waarvan we de rating zeker niet hebben laten rollen.
Puur willekeurige hogere klasse
Lost in Random speelt zich af in een dinky gritty koninkrijk van zes regio’s die een soort van sociale klassen vertegenwoordigen. Zo is het gammele Einsfelden het thuis van de arme stakkers, terwijl in Sechstopia de adel aan zijn ochtendchocolade nipt.
In Sechstopia woont ook de machtsbeluste koningin, een boze heks met een uilachtig stenen masker over haar gezicht. Op de twaalfde verjaardag van een bewoner, bepaalt zij hun sociale status door met haar zwarte knop te dobbelen. Als ze een één krijgen, gaan ze naar het arme Einsfelden, als ze een twee krijgen, gaan ze naar het iets beter gesitueerde Zwei-Stadt, enzovoort.
Odd, de zus van dezelfde leeftijd van de jonge heldin Even, heeft het twijfelachtige geluk een zes te gooien. Tenminste met een beetje hulp van de gemene Koningin. De onafscheidelijke zussen (Even is een “één”) vinden Odd’s gedwongen verhuizing naar Sixstopia helemaal niet leuk. Bovendien heeft Even het gevoel dat haar tweelingbroer misschien in de problemen zit, dus gaat het sjofele meisje met de dikke paardenstaart op zoek naar Odd in Sechstopia.
Het geestige verhaal van Lost in Random wordt in sprookjesstijl verteld door een fantastisch sfeervolle verteller, en ook de Engelse nasynchronisatie van zowel de hoofd- als de bijpersonages is overtuigend. Wat we te lezen kregen in de Duitse ondertitels, die volgens de normen geactiveerd worden, sloeg ons inhoudelijk niet van de sokken, maar Lost in Random wil ook alleen maar een klassiek sprookje vertellen. Niettemin waren we onder de indruk van de geraffineerde fantasysetting met talrijke toespelingen op het echte sociale leven.
De juiste kaart op het juiste moment
Omdat de ondeugende koningin inderdaad niets goeds van plan is, zet ze misvormde (en visueel monotone) handlangers in het werk. Op de grond zijn dat vooral abstracte ridderharnassen met monsterlijke inhoud en mechanische heremietkreeften; uit de lucht vallen krijsende robotraven met heksenhoedjes. Tegenstanders komen bijvoorbeeld in de vorm van een aardappelzak met gaten (Burton’s Oogie Boogie doet de groeten) of een horror nanny in een steampunk gevechtsvoertuig.
Als Evens’ levensenergie is opgebruikt, moet ze het betreffende gevecht helemaal opnieuw beginnen. Aangezien sommige confrontaties zich zinloos voortslepen, kan dit behoorlijk vermoeiend zijn. Vrij opslaan is verboden, maar een opslaan-en-afsluiten functie is beschikbaar.
Het hoogtepunt van de ruimtelijk afgebakende gevechten is dat we vanuit het derde-persoonsperspectief eerst met een katapult op de kristallen moeten schieten die uit de monsters groeien. De gevallen splinters voorzien onze passieve vechtdobbelsteen metgezel Dicey van energie, die hij gebruikt om een deck van maximaal vijf vaardigheidskaarten voor ons samen te stellen.
Zodra we de dobbelstenen gooien met Dicey, stopt de tijd en kunnen we één of meer kaarten trekken ten koste van energie. Hiermee krijg je zelfs een zwaard, pijl en boog, bommen of spreuken zoals een tijdbel die de vijanden binnenin bijna bevriest. Maar let op: wapens worden verbruikt, dus je moet de dobbelstenen vaker gooien tijdens het hakken en steken. Ons kaartspel van 35 kaarten breidt zich uit naarmate het spel vordert, want we kunnen nieuwe kaarten kopen uit de categorieën wapens, vallen, aanvalsspreuken en bescherming in Mannie Dex’s mobiele kastenwinkel. Tenslotte, “cheat cards” verminderen de energie die nodig is om kaarten te trekken.
De gevechten zijn makkelijk tot soms uitdagend op de normale moeilijkheidsgraad, als alternatief is er een pipie-simpele story mode. De vechtpartijen zijn leuk dankzij de handige besturing, en het doordacht spelen van kaarten levert tastbare voordelen op. Als u de verblind-en-je-mist-het manoeuvre onder de knie hebt en snel kunt reageren, zijn de gevechten nog gemakkelijker. Bovendien treedt de verveling in wanneer het pak kaarten na ongeveer zes uur klaar is. Al met al waren we tien uur onderweg; een behoorlijke speeltijd voor de prijs van net geen 30 euro.
Random heeft problemen
Afgezien van de arenagevechten sturen we heldin Even (ledematenblokje Dicey wiebelt vrolijk achteraan) geleidelijk door de zes regio’s van Randoms. Elk van hen bestaat uit een beheersbare griezelstad en zijn sublevels, met inbegrip van buisvormig ontworpen catacomben. Elke stad heeft zijn eigen problemen die we moeten oplossen om vooruitgang te boeken. Daartoe praten we met vele personages uit het rariteitenkabinet, die met hun broodmagere ledematen en rottende (dierlijke) gezichten zo uit “Corpse Bride” en dergelijke zouden kunnen zijn weggelopen.
Kleine zijmissies brengen ons soms naar plaatsen als een in somber blauw gehulde stadshaven, waar we roze zoeklichten moeten ontwijken. We hadden ons graag wat vrijer door Random met Even bewogen, vooral omdat de slim geplaatste verhaaltriggers het strikt lineaire verloop van de gebeurtenissen niet konden verhullen. Wij vonden het nog minder prettig dat er in de donkere steegjes van het rijk bijna niets te doen was, behalve gesprekken voeren.
Lost in Random lijkt op een uitvoering van de Augsburger Puppenkiste na de Derde Wereldoorlog, want sfeervol is alles hier in ieder geval echt ziek en kapot. Tegelijkertijd ademt het actieavontuur de kinderlijke charme en geestigheid van de Tim Burton animatiefilms, zonder deze zielloos na te bootsen.
Editor’s Verdict
Als sprookjesliefhebber en fan van Burtons animatiefilms, wist Lost in Random me meteen te bekoren. Het speelt zich af in een van die schattige, duistere werelden waar je na tien minuten alleen nog maar rond wilt knuffelen – inclusief de briljante verteller, ook al grapt hij zich soms bijna dood. Het gevechtssysteem sluit goed op elkaar aan, alleen de bordspelarena’s vond ik een beetje teleurstellend. Ik had liever met Dicey gegooid om mijn schaakstuk in het doel te krijgen; af en toe hadden de tegenstanders aan mijn varkensstaart kunnen trekken om mij een plezier te doen.
Maar dat is nog steeds klagen op een hoog niveau; de echte afknapper voor mij waren de smalle niveau buizen. Het is moeilijk om in een wereld te duiken die me niet toestaat iets te verkennen dat ver van het (smalle!) hoofdpad ligt. Bovendien schreeuwen de donkere steegjes en paden van Random erom verlaten te worden. Jammer, maar onder deze omstandigheden zal ik waarschijnlijk het rijk van het toeval niet meer bezoeken.
