Way of the Hunter wil een zo realistisch mogelijke jachtervaring overbrengen. Maar van alle dingen, de simulatie van de dieren vernietigt elke onderdompeling.
Een luide grom galmt door de vallei – mijn aandacht is volledig daar. Uitgerust met een verrekijker, zie ik een muildier hert op 200 meter afstand. Ik stel het vizier van mijn geweer af, houd mijn adem in, richt op het hert, mijn vinger buigt lichtjes over de trekker. Nog een keer pauzeren…
Way of the Hunter begint met een typische jacht: in de tutorial moet ik “Hollywood” schieten, een muildierhert met een abnormaal gewei. Het spel verklaart ook waarom: Mijn grootvader heeft Hollywood”s vader al neergeschoten en beiden worden nu tentoongesteld op een diorama in het jachthuis. In de latere cursus daarentegen mag ik zelf de te bejagen dieren kiezen en moet ik ook aandacht besteden aan de diversiteit van de soorten.
Maar de een na de ander: Ik haal de trekker over en huiver lichtjes als ik de bloedspetters door de kijker zie. Hollywood springt op, gedreven door adrenaline, en rent zwaargewond weg.
Bij bestudering van het bloedspoor constateer ik dat de kleur van het bloed roze is, dat het om een gemiddelde hoeveelheid bloed gaat en dat het bloed verontreinigd is met luchtbellen. Hier scoort Way of the Hunter met een hoge mate van detail. Bovendien krijg ik informatie over de tijd tot het verstrijken van de termijn en de afstand tot het verstrijken van de termijn – d.w.z. ongeveer hoever het dier nog zou kunnen ontsnappen.
Na de veelbelovende tutorial, echter, Way of the Hunter onthult veel zwakke punten en inconsistenties. De titel wilde eigenlijk de top dog theHunter kloppen: Call of the Wild van de troon der jachtsimulaties. Ik zal uitleggen waarom het niet lukt ondanks de mooie open wereld en geweldige kogel physics in de test.
Het vreemde gedrag van dieren
Een van de positieve kanten van Way of the Hunter is zeker de enorme open wereld. De twee kaarten, de ene in de Verenigde Staten, de andere in Europa, meer bepaald Transsylvanië, zijn elk ongeveer 140 vierkante kilometer groot, zeer gevarieerd en uitgestrekt. De verkenning gebeurt te voet of met een jeep, die meteen aan het begin beschikbaar is.
Later is het mogelijk om een snelle tocht te maken naar de jachthutten en kampvuren die in de verschillende gebieden zijn opgezet. Maar – en hier bijt de vos in zijn staart – de paden zijn erg lang, ondanks snel reizen en een jeep.
Het gevolg is dat men een groot deel van de tijd lopend doorbrengt en een bijna nog langere tijd gehurkt. Want hoewel er steeds weer dieren vlak voor je neus uit het niets opduiken, moet je voorzichtig en stil reizen voor jachtsucces. Eén verkeerde stap, één loopje te snel en de dieren zitten je op de hielen. Gelukkig heb je niet echt veel geduld nodig. Soms duurt het vijf minuten, soms 30 minuten, en de dieren komen terug alsof er niets gebeurd is.
Het maakt niet uit of ik te snel liep en de dieren liet schrikken, of dat ik een jachtgeweer of geweer gebruikte om een krachtig geluidseffect te creëren. Helaas is dit geen uitzondering en meerdere malen tijdens de test heb ik situaties meegemaakt waarbij dieren korte tijd na het schot terugkwamen.
Immersion is a difficult word
of immersie of authenticiteit: het belangrijkste is realisme. Dat is wat Way of the Hunter wil zijn. Dankzij de implementatie in de Unreal Engine 4 lukt dit ook visueel erg goed – zolang je maar niet beweegt. Het hoofd bobberen en de weergave van texturen in de verte kan heel storend zijn. Gelukkig kan de eerste worden uitgeschakeld.
Het verhaal kan niet worden uitgezet. Ik wilde echt genieten van het verhaal van Way of the Hunter – en de eerste strip die me ermee liet kennismaken is ook veelbelovend. Mijn grootvader is een jager, mijn vader verafschuwt de jacht en als kind ben ik gefascineerd door de jacht.
Hier verknoeit de simulatie echter een kans om de hoofdrolspeler River meer op de voorgrond te brengen. Na de eerste strip, ren ik alleen nog maar door checkpoints. Communicatie met NPC”s vindt plaats via e-mails of walkietalkies – ik zie geen andere mensen in het spel. Hierdoor lijkt alles veel te geënsceneerd. Vooral omdat het begin van het verhaal zo goed is en ik even dacht: Damn, na Death Stranding eindelijk weer een goed verhaal.
Helaas loopt het op niets uit en blijft er niet veel over van de “volleerde jager die het traditierijke familiebedrijf van zijn grootvader overneemt” die de ontwikkelaars van Nine Rock Games en uitgever THQ Nordic beloofden.
Ook werd de verkoop van vlees van wilde dieren aangekondigd. En dit is heel eenvoudig in Way of the Hunter: zolang ik niet over het dier heen loop en het niet doorzeef met een compleet magazijn, kan ik het vlees direct verkopen via het bijbehorende contextmenu. Het vervoer van het karkas in de auto en een reis naar de slager zijn dus overbodig. Het dier verdwijnt voor mijn ogen en de klus is geklaard.
De onderdompeling wordt ook tenietgedaan bij het volgen van neergeschoten dieren. Als we te veel tijd nemen, verdwijnen alle bloedsporen en is de jacht mislukt. We krijgen echter geen informatie dat de jacht is mislukt. Het zou realistischer zijn als de bloedsporen beetje bij beetje verdwenen, afhankelijk van de leeftijd, of als we een hint kregen dat we nog maar een beperkte tijd hebben om het dier op te sporen.
Het wordt meeslepender als de moeilijkheidsgraad wordt aangepast. Hetzij direct in het menu met voorgedefinieerde voorinstellingen, hetzij via de opties waarmee jachtzin en andere hulpmiddelen eenvoudig kunnen worden uitgeschakeld.
Wapens en uitrusting zijn positief – maar de maling is wreed
Ondanks alle kritiek op Way of the Hunter zijn de simulaties op sommige plaatsen toch overtuigend: met name de kogelfysica lijkt begrijpelijk en realistisch. Met de kogelcamera krijg ik precieze informatie over de kracht waarmee de kogel inslaat, welke botten en organen worden geraakt en wat het effect van het geheel is.
Een grote verscheidenheid aan wapens en uitrusting staat tot mijn beschikking: naast geweren zijn er jachtgeweren en lokfluitjes om dieren te lokken. Het spel wordt gevolgd met een van de twee verrekijkers of verschillende richtmiddelen voor geweren. Afhankelijk van de jacht kies ik van tevoren in het jachthuis of in de kofferbak van mijn auto de geschikte uitrusting en ben dan klaar voor de stalk.
Tijdens de wandeling ontdek ik steeds weidegronden van de dieren – plaatsen waar ze blijven om te eten of te rusten, bijvoorbeeld. De plaatsen die ik vind worden op de kaart gemarkeerd en hoe meer behoeftezones ik blootleg, hoe meer informatie over het dier wordt ontsloten in de encyclopedie. Dit vertelt me wanneer de dieren grazen, slapen of drinken. Natuurlijk is dit geen garantie voor een succesvolle jacht.
En om ook maar enig jachtsucces te vieren, vooral in de latere stadia als ik op zwarte beren, elanden of waipieten jaag, is betere uitrusting nodig. Dit is waar de hevige strijd om geld begint. Of het nu gaat om een lokfluitje, een nieuw geweer of een vizier, alles kost veel geld.
De verkoop van vlees van wild brengt daarentegen betrekkelijk weinig op. Je wordt dus bijna gedwongen om sommige verhaalmissies steeds opnieuw te voltooien. Het afsluiten van een lening zou hier nuttig zijn. Het nieuwe geweer zou worden gefinancierd met een lening en een deel van de opbrengst van de verkoop van vlees van wild zou rechtstreeks naar de bank gaan. Dit is echter niet geïmplementeerd in het spel.
Kwaad in multiplayer
Een kill in multiplayer is ook geen garantie voor een jachtsucces. Je kunt met z”n vieren op jacht in multiplayer, maar zonder personage-aanpassingen. Je speelt allemaal als River, de hoofdrolspeler in Way of the Hunter, maar dat is niet het grootste probleem van de multiplayer.
In onze test zagen aangesloten spelers soms de opgejaagde dieren niet, ook al bevonden zij zich duidelijk voor de gastheer van de sessie en konden zij niet door hem worden opgeëist – met andere woorden, zij waren duidelijk gemarkeerd als de prooi van de coöp-partner. De fout kwam vaak voor en veroorzaakte veel frustratie.
Missies kunnen ook niet voltooid worden in multiplayer en de tijd kan niet vooruitgesneld worden op dit moment. Volgens de ontwikkelaars wordt momenteel gesproken over een overeenkomstige functie.
Er is echter één voordeel aan samen jagen: het geld van dieren die je in co-op doodt, wordt ook bijgeschreven op je single-player account.
Editorial conclusion
Diegenen die in het verleden teksten van mij hebben gelezen, weten dat ik van alledaagse simulaties houd en ook kleine problemen tijdens het spelen over het hoofd kan zien. Vergeleken met The Hunter: Call of the Wild, Way of the Hunter heeft veel zwakke punten en kon me daarom niet volledig overtuigen.Hoewel veel opties aan- en uitgezet kunnen worden om een realistischer jachtgevoel te creëren, blijven er bugs en glitches in het spel zitten. En wat me het meest stoort: er is geen gezichtsveldschuif, de tijd kan niet vooruitgespoeld worden in multiplayer en de toetsentoewijzing kan niet veranderd worden. Dat zou eigenlijk standaard moeten zijn in 2022.
Al met al heb ik persoonlijk veel leuke en spannende momenten beleefd aan Way of the Hunter. Ze worden echter overschaduwd door de eerder genoemde ernstige tekortkomingen en op een gegeven moment hield het plezier in het spel helemaal op. Ik zal het spel nog een kans geven na enkele patches en fixes, in de hoop dat sommige van de mechanica zal worden herwerkt. Het wiebelen van het hoofd kan tenminste worden uitgezet met een schuifknop. Loop Way of the Hunter eens door en denk aan de komiek Otto, hoe hij onhandig en giechelend rondloopt. Zo zien de hoofdbewegingen in Way of the Hunter eruit.
Als je wilt proeven van het jachtsimulatiegenre, is Way of the Hunter een goede introductie. Degenen die willen dat het realistischer is, komen niet om de Jager heen: Call of the Wild. De enorme open wereld wordt deels bewoond door dieren en fazanten kwaken naar je in bijna elke hoek. Maar de jacht op elanden, waipitis of beren is een hoogtepunt – als je ze kunt vinden. Uiteindelijk is Way of the Hunter een solide eerste werk voor de pas opgerichte studio van Nine Rock Games. Als de studio en de uitgever bij de titel blijven, zou de niet zo sterke simulatie uiteindelijk een echt sterke simulatie kunnen worden met meer inhoud en realistisch gedrag van dieren die theHunter zou kunnen kloppen: Call of the Wild van zijn troon stoot. Naar mijn mening, is het potentieel er.
