Twórca Dead Space zabiera cię na przerażający księżyc Jowisza. Jednak kontynuacja wcześniejszych sukcesów cierpi na problemy konstrukcyjne i techniczne.
„Dlaczego to musi przytrafić się akurat mnie, ze wszystkich ludzi?” pyta siebie pilot frachtowca Jacob, dźwigając siebie i swój kombinezon kosmiczny przez gęstą burzę śnieżną. Tylko kilka centymetrów metalu i plastiku dzieli go od absolutnie zabójczych temperatur poniżej zera.
Z wyjątkiem kilku rozproszonych świateł konserwacyjnych i złowieszczych trzaskających błyskawic, które rzucają światło na surowy skalny krajobraz, jest tu czarno jak smoła. Wydaje mu się, że na horyzoncie widać ludzkie sylwetki, ale to, co wyłania się z ciemności, to nie ratunek, ale istna komnata grozy.
Wierzył, że przynajmniej tutaj będzie bezpieczny od bestialskich ataków biofagów, które od wielu godzin bezlitośnie na niego polowały. Teraz jego jedyną nadzieją jest to, że zamrożeni w groteskowych pozach mutanci są równie martwi jak ten przeklęty księżyc Jowisza.
Takich scen doświadczysz w The Callisto Protocol twórcy Dead Space Glena Schofielda – z dużą ilością gęsiej skórki włącznie. Straszny czynnik pasuje, ale The Callisto Protocol nie tylko szokuje jump scares i paskudnymi potworami, ale także pewnymi decyzjami projektowymi. W naszej pozbawionej spoilerów recenzji dowiadujemy się, czy nadal można ją uznać za idealną horrorową rozrywkę na mroczne zimowe wieczory.
Table of Contents
Zwykły dzień w kosmosie? Zastanów się jeszcze raz!
Nasz bohater Jacob Lee wiedzie raczej spokojne życie na orbicie gazowego giganta Jowisza. On i jego drugi pilot Max zaopatrują niektóre z 80 księżyców krążących wokół największej planety naszego układu słonecznego we wszystko, czego potrzebują tamtejsze kolonie.
Właśnie wzięli na pokład świeży ładunek na Callisto, drugim co do wielkości księżycu, i są w drodze do celu, gdy dramatyczne wydarzenie zmusza ich do zawrócenia i rozbicia się.
Naczelnikowi jedynej lokalnej osady, niesławnego więzienia Black Iron, wcale nie podoba się ten nieplanowany powrót i Jacob szybko trafia za kratki. Nękany przez sadystycznego naczelnika i pozbawiony wszelkich praw, chciałoby się pomyśleć, że już to było negatywnym akcentem jego dnia.
Ale daleko mu do tego, bo chwilę później ucieka z celi tylko dlatego, że horda bestialskich mutantów atakuje strażników i więźniów. Rozpoczyna się piętnastogodzinna wyprawa po horror, który fontannami krwi i makabrycznymi elementami szokującymi jest wyraźnie skierowany do dorosłych fanów gatunku.
Shockingly beautiful
Deweloperzy ze Striking Distance Studios swoim debiutanckim dziełem dają jasno do zrozumienia jedno: są mistrzami umiejętnego wykorzystania światła. Cień i dźwięk. Rzadko kiedy mamy do czynienia z grą, która tak umiejętnie wykorzystuje oświetlenie i pejzaż dźwiękowy, by prowadzić nas przez poziomy niczym marionetki, a jednocześnie uczyć nas strachu.
Serce nieuchronnie przyspiesza, gdy torujesz sobie drogę przez słabo oświetlone lub złowieszczo migające korytarze, które emanują wspaniałym klimatem science-fiction z ich wyrazistymi teksturami i „Obcym” – mieszanką futurystycznej i przestarzałej technologii. Nasze zrzuty ekranu dają wgląd:
Za ścianami zawsze słychać jęk rur lub wypaczającego się metalu. Tak samo jak wykrzywiamy twarze, gdy nagle wmiesza się w to mrożący krew w żyłach ryk potwora.
Wtedy zwykle nie trzeba długo czekać, by płynnie animowane mutanty wyskoczyły na nas z szybu wentylacyjnego, przez parapet czy nawet zakamuflowane z sufitu. Podczas gdy włosy na karku stają nam dęba, antybohater Jacob przyjmuje sytuację ze zirytowaną, sarkastyczną nonszalancją, która przynajmniej podpowiada, że to nie pierwszy raz, kiedy walczy o nagie przetrwanie.
I tyle z góry: im bardziej świadomie i intensywnie będziesz w stanie zaangażować się w tę atmosferę – najlepiej ze słuchawkami w czarnym jak smoła pokoju – tym bardziej spodoba ci się The Callisto Protocol. Ale tylko wtedy, gdy nie dotyczą was problemy techniczne, które nękają zwłaszcza wersję PC!
Holy talk, Batman!
W przeciwieństwie do pokrewnych survival horrorów, takich jak oczywisty wzór do naśladowania Dead Space, Callisto Protocol stawia na krwawą walkę wręcz jako podstawę wszystkich brutalnych konfrontacji. Z naszą elektryczną pałką zdobytą od strażników, zbliżamy się do wroga, łamiąc kości i miażdżąc czaszki. Nawet kopnięcie raz jest częścią dobrego tonu, bo tylko w ten sposób zdobycz spada z tuszy.
Bliskie starcia z naszymi znacznie przewyższającymi nas fizycznie przeciwnikami przetrwamy tylko dzięki integralnej funkcji bloku i uniku, którą po prostu obsługujemy poprzez naprzemienne przytrzymywanie klawiszy kierunkowych i która tym samym wymaga jedynie minimum dobrego wyczucia czasu.
Nie oznacza to bynajmniej, że przetrwanie jest łatwe, ale nawet niedoświadczeni gracze powinni być w stanie błyskawicznie przeczekać schematy ataku składające się z dwóch, trzech lub czterech kolejnych ciosów, a następnie spokojnie kontrować własną serią ciosów.
Ta prosta metoda unikania obrażeń (nawet zadawanych bossom) sprawia, że stopniowo zwiększana różnorodność wrogów nieco się rozmywa, ponieważ w bezpośrednich pojedynkach mniej więcej wszyscy przeciwnicy zachowują się tak samo.
W dodatku, gdy tylko kilka mutantów naraz na nas naciera, cierpi na tym przegląd. W przeciwieństwie do serii Batman Arkham nie ma ani ostrzeżenia, ani realnej reakcji na to, że ktoś wbija nam nóż w plecy podczas naszego własnego kompa. Jedyne co możemy zrobić, to starać się jak najbardziej rozdzielić wrogów i pokonywać ich po kolei.
Z myszką i klawiaturą działa to w miarę sprawnie, bo możemy szybko obracać się i celować. Z gamepadem Jacob steruje jednak równie niezdarnie jak czołgiem, co frustrująco często prowadzi do śmierci nie z jego winy. Wiesz, skąd nadchodzi niebezpieczeństwo, ale po prostu nie możesz zareagować wystarczająco szybko.
Ale nawet z peryferiami PC, bitwy będą cię bawić przez cały czas tylko wtedy, gdy nie będziesz mógł się nasycić masywną gadką. Jeśli liczyliście na „taktyczne rozczłonkowanie” jak w Dead Space lub zróżnicowane zachowania wrogów jak w serii Resident Evil, to szybko znudzicie się lub wręcz zirytujecie wiecznym unikaniem, blokowaniem i trzaskaniem.
Munition or upgrades, that is the question here
Jeśli wylądujemy wystarczająco dużo trafień pod rząd, osłona przeciwnika otwiera się na szczególnie niszczycielskie uderzenie jedną z naszych licznych strzelnic. Repertuar sięga od prostego i automatycznego pistoletu, po strzelby i karabin szturmowy z opcjonalnymi salwami do szukania celu.
Callisto Protocol nigdy nie stanie się jednak pełnoprawną strzelanką, ponieważ ograniczona przestrzeń magazynowa i początkowo wysoka cena amunicji sprawiają, że używamy jej raczej oszczędnie. Zwłaszcza, że przeciwnicy wcześniej zmiękczeni melee combo leżą płasko już po jednej trzeciej strzałów.
Ale strzelanie staje się niemal niezbędne, gdy potwory zaczynają mutować pod naszymi ciosami. Następnie wyrastają z nich paskudne, wijące się macki, które trzeba wystrzelić w krótkim oknie czasowym. W przeciwnym razie będziemy mieli do czynienia z wyewoluowaną formą mutanta, która atakuje mocniej i częściej.
Kolejnym powodem, dla którego warto oszczędzać na amunicji jest to, że zazwyczaj wolimy inwestować kredyty Callisto rozrzucone po poziomach w ulepszenia, niż w nowe naboje. Na regularnych stacjach ulepszeń sprzedajemy drobiazgi i ulepszamy naszą broń.
Nasze konwencjonalne wzmacniacze argumentów uzyskują w ten sposób więcej oomph, wybuchowe pociski lub mniejszy odrzut. Jednak inspirowany Martwą Przestrzenią grawitacyjny armbar szybko staje się obezwładniającą siłą Jedi dzięki zwiększeniu pojemności baterii i sile procy, którą wykorzystujemy do zrzucania wrogów w dół do wentylatorów lub przepaści.
Nervous Boss Recycling
Jest to na początku świetna zabawa, ale szybko się wyczerpuje, zwłaszcza gdy później strącamy dwudziestu facetów z krawędzi szybkiej windy w szybkim tempie. Z natury potężny gunplay poszczególnych broni palnej również zbyt mało się różni, mimo licznych opcji personalizacji.
W połączeniu z prostą mechaniką uników i brakiem przeglądu w walce wręcz, Callisto Protocol ma zbyt mało taktycznej różnorodności, co nie musi psuć doświadczenia, ale marnuje ogromny potencjał.
Fabuła podziela ten brak głębi i ogranicza się do klisz rodem z B-movie, które byłyby do pomyślenia w tandetnym (kultowym) filmie z lat 80. i 90. Fani gatunku mogą to po prostu obśmiać, ale bladzi antagoniści i otwarte zakończenie pozostają w tyle za świetnymi wzorcami.
Potencjał do frustracji wzrasta zwłaszcza w przypadku jednego z dwóch bossów (tak, jest ich tylko dwóch!), który, co gorsza, jest recyklingowany czterokrotnie. Ci, którzy wyspecjalizowali się całkowicie w walce wręcz i G.R.P. arm bar, będą tu wyglądać głupio, bo dwugłowy kolos jest odporny na obie te rzeczy. Potem pozostaje gorączkowe zbieranie leżącej w pobliżu amunicji i unikanie, unikanie, unikanie
Przynajmniej gra ustawia checkpoint bezpośrednio przed takimi walkami. Gdzie indziej możliwe są interwały od pięciu do piętnastu minut, zwłaszcza jeśli dużo zwiedzasz. Tutaj wystarczy głupi błąd, by stracić mnóstwo czasu, a także wszystkie dokonane w międzyczasie sprzedaże i aktualizacje.
Te dziwactwa projektowe, pomimo wszystkich pochwał za wspaniałą atmosferę, wydają się zacofane i to samo trzeba powiedzieć o niezliczonych korytarzach, windach i wąskich gardłach, które ostatecznie tylko ukrywają czasy ładowania, a także rozciągają czas gry, nie służąc żadnemu zabawnemu celowi.
The Callisto Protocol wygląda świetnie i inspiruje swoją atmosferą, ale zwłaszcza w bezpośrednim zestawieniu z Dead Space pokazuje, że zapadający w pamięć horror potrzebuje czegoś więcej niż tylko szokowania. Pod względem czysto gameplay”owym nowa gra Schofielda wyraźnie wyciąga krótszą słomkę w porównaniu ze swoją wcześniejszą ścieżką.
Wniosek redakcyjny
Po imprezie przedpremierowej byłem niesamowicie napalony na osadzenie w więzieniu Black Iron, choć pewne mroczne przeczucie towarzyszyło mi nawet wtedy. Moja osobista ocena The Callisto Protocol byłaby nieco wyższa, bo łatwo mi zignorować grywalne słabości na rzecz immersji. Ale ranking GlobalESportNews nie może i nie powinien ignorować takich słabości.
To, jak dobrze będziesz się bawił przy Callisto Protocol, zależy wyłącznie od tego, na czym się skupisz. Jeśli poświęcicie się całkowicie doskonałemu wrażeniu grozy w zaciemnionym pomieszczeniu i ze słuchawkami, to będzie was znakomicie bawić do samego końca.
Jednak gdy tylko zabłyśniesz pochodnią na wady konstrukcyjne lub będziesz miał nadzieję na głębszy poziom opowieści z opcjonalnych dzienników audio, rozczarujesz się. The Callisto Protocol to świetny horror, ale tylko solidna gra grozy.
